Wees mild, tegenover het leven, tegenover jezelf

“Je bent nooit alleen tenzij je dat echt wil”

Wees gegroet, vol inspiratie. De toekomst is met U. Slim zijt gij boven alle vrouwen en slim zijn de woorden uit uw hart. Erna.

Erna (63), leerkracht, gepensioneerd, mama van Zoë (25)

“Onlangs had Zoë een examen over de geschiedenis van de filosofie. De avond voordien belde ze mij op om te vragen of ze – net zoals vroeger – thuis een bad mocht komen nemen? En of ik – net zoals vroeger – ook eerst een bad zou nemen? Dan zou zij wachten en een Kiekeboe lezen, net zoals vroeger. En dan zou ze blijven slapen en kon ik haar de volgende dag naar het examen brengen, net zoals vroeger. Ik kon mijn ogen niet geloven dat ze naar die rituelen teruggreep, dat ze een houvast zocht om het examen zeker te doen slagen. Hoe vaak hadden we dat vroeger niet gedaan? Ik in bad, zij met een Kiekeboe, met haar rug tegen de verwarming, wachtend tot het haar beurt was. Heb ik haar die herinnering bewust willen meegeven? Om eerlijk te zijn: nee, ik heb er nooit bij stilgestaan. Het was gewoon heel praktisch om dat zo te doen. We leefden met z’n tweetjes, zo ging het gewoon. Maar achteraf gezien is het zo mooi. Zo waardevol. En het ontroert mij enorm dat ze er zo’n fijne herinneringen aan overgehouden heeft. Het lijkt nu misschien een klein voorbeeld, maar boven alles illustreert het meteen datgene dat ik haar het liefst van al wou meegeven: een warme thuis, een warme jeugd om op terug te kijken zodat ze vandaaruit verder kon groeien.”

“Ik heb nooit zo bewust stilgestaan bij haar opvoeding. Bepaalde elementen zoals respect, beleefdheid, vriendelijkheid.. vond ik evident. En als je die waarden zelf uitstraalt, nemen kinderen dat ook makkelijk over. Ik herinner mij niet dat ik daarover heel streng of strikt moest waken. Het laatste wat ik wou, was ook thuis de lerares uithangen (lacht). Ik denk dat ik het vooral belangrijk vond om ervoor te zorgen dat ik haar de ruimte gaf om te ontwikkelen tot de persoon die ze was. In alle openheid, in alle vrijheid, in alle keuzes die ze kon maken. Natuurlijk heb ik gestuurd en bijgestuurd waar nodig, maar ze is geworden wie ze moest zijn, denk ik. Ze heeft altijd een heel eigen karakter gehad. Het was daarom niet altijd gemakkelijk, maar gaat dat niet meestal zo? Toen ze achttien werd, had ik het gevoel dat haar wereld nogal klein was. Een leuke vakantie met mama, een mooie vakantie bij papa, geen jeugdbeweging,… Onze mutualiteit bood toen een inleefreis naar Gambia aan. Daar is ze helemaal open gebloeid. Later is ze nog op zelfstandige basis teruggegaan. Mooi was dat, al was ik even bang als trots.”

“Ik heb Zoë altijd een heel ‘schoon’ mens gevonden. Goed van inborst en zo praktisch! Ze verliest nooit iets, terwijl ik altijd in alle chaos op zoek moet naar mijn sleutels of mijn bril. Materiële zaken streeft ze niet na, terwijl ik wel hou van mooie spullen en vaak plannen maak om dit of dat te kunnen kopen. Het was dus ook helemaal niet zo moeilijk om haar vertrouwen te geven. Ook al moest ik wel eens mijn ogen dicht doen toen ze puberde. Maar het kwam altijd weer goed. We hebben samen gelachen, samen gehuild. Ik ben nooit een vriendin van mijn dochter geweest; dat kan niet, vind ik. Maar ik supporter aan de zijlijn.”

“Ik wou haar grootbrengen in een open kader, vandaar ook dat ik haar mijn interesse voor de artistieke wereld, voor kunst, voor toneel, met veel gretigheid heb meegegeven. Ook haar papa speelde daar een belangrijke rol in. Ik hou zelf van die wereld en ik wou graag dat ze omringd was door warme mensen. In de theater- of muziekwereld zijn mensen vaak minder stijfjes; er lijken minder strikte waarden en regeltjes te bestaan. Ik vond dat een veilige haven voor haar.”

“Welke goeie raad ik nu nog voor haar heb? Wees mild. Tegenover het leven, tegenover andere mensen, tegenover jezelf. Het hoeft niet altijd allemaal perfect te zijn. Laat sommige dingen los. En wat je zoekt, is er niet altijd. Heb je verdriet, verberg het dan niet. Maar praat, praat, praat. Je bent nooit alleen, tenzij je dat echt wil. En alleen door erover te praten, kom je er ook weer uit. Het leven is te waardevol om met iets te blijven zitten. Maar misschien nog de allerbelangrijkste raad: blijf vooral wie je bent.” (tekst: Sylvie D’Hoore, foto: Tosj Engelsma) 16/52

Wat ik nog belangrijk vind: ! Mensen niet vergeten te bedanken ! Rechtstaan voor oudere mensen op tram of bus ! Anderen laten uitspreken ! Niet liegen (over belangrijke zaken) ! Helpen opruimen !

Sylvie D’Hoore (43) is freelance journaliste, mama van Alice (14), Oscar (12) en Leon (9) en getrouwd met Fabrice. Ze houdt van verre reizen, uitslapen, lezen, lopen, eten met stokjes, chocolade bij de koffie, enthousiaste mensen en boeiende levensverhalen.
Tosj Engelsma (19) is fotograaf met ambitie. Hij is een beetje zot en dol op z’n hond Roosje.