Haal uit jezelf wat erin zit

“Wees trots op wie je bent en wat je kunt”

Wees gegroet, vol inspiratie. De toekomst is met U. Slim zijt gij boven alle vrouwen en slim zijn de woorden uit uw hart. Nyota.

Nyota (37), Supply Chain Manager, mama van Zoé (10) en Xavier (6)

“Om te kunnen uitleggen wat ik mijn kinderen graag wil meegeven voor later, moet ik eerst een stukje van mijn eigen levensgeschiedenis vertellen. Ik ben geboren en opgegroeid in Kinshasa, Congo. Mijn vader heb ik nooit gekend. Hij overleed toen mijn moeder zwanger was van mij. Op haar eenentwintigste was ze een weduwe met twee kinderen, want ik had al een zusje. Doordat mijn moeder de jongste vrouw was van mijn vader – hij had nog twee andere vrouwen, zo gaat dat in Congo (lacht) – werd ze door de andere twee op straat gezet. Gelukkig kon ze opnieuw terecht bij haar ouders. Maar het zorgde er wel voor dat mijn moeder een sterke, onafhankelijke vrouw werd, een vechter. Ze vond meteen werk als directiesecretaresse op een medische afdeling van een bedrijf. Ons stuurde ze naar een privéschool waar we les kregen in het Frans. Als we vooruit wilden komen in het leven, was onze opleiding dé toekomst. Wie iets wilde bereiken, moest vooral goed studeren. Dat werd ons met de paplepel meegegeven.”

“Maar dan braken moeilijke tijden aan in Congo. Een onstabiele politieke situatie, economische problemen… Ook mijn moeder kon de privéscholen voor haar kinderen – we waren ondertussen met vijf – nog moeilijk betalen. Uiteindelijk heeft ze ons, samen met haar zus, naar België gestuurd. Ik was elf jaar en kwam in een totaal nieuwe wereld terecht. Zonder mama, want zij is uiteindelijk nog acht jaar in Congo gebleven. Dat was op sommige momenten immens moeilijk. Ik leerde al gauw wat racisme betekent en ik moest opboksen tegen de meest absurde vooroordelen. Maar ik ben altijd blijven vasthouden aan de idee dat mijn opleiding zeer belangrijk was als ik iets wilde bereiken. En aan mijn geloof. Hoe moeilijk sommige momenten ook waren, mijn geloof is altijd een houvast geweest. Ik put er kracht uit en het houdt mij in balans. Het doet er mij naar streven om een goed mens te zijn, om te zorgen voor anderen. Ook de joie de vivre van mijn moeder, de vechtlust om er – ondanks alle miserie – toch voor te blijven gaan, is een grote inspiratiebron. Nu ik zelf kinderen heb, zijn vooral dat de waarden die ik hen wil meegeven: vechtlust, je hoofd niet laten hangen. Zij krijgen soms ook te maken met racisme. Alhoewel ik getrouwd ben met een blanke man en ze dus niet helemaal zwart zijn, zijn ze de enige kinderen op school ‘met een kleurtje’. Mijn dochter kan daar wel mee om. Zij is vaak trots op haar bos krullen. Voor mijn zoon is het soms moeilijker. Daarom probeer ik mijn kinderen te leren dat ze vooral mogen zijn wie ze zijn. Ze zijn niet anders dan de andere kinderen omdat ze een ander kleurtje hebben. Ik wil hen wapenen tegen vooroordelen of tegenslagen. Zelf vergeet ik soms dat ik zwart ben. Het is geen issue meer. Ik hoop dat zij dat stadium ook bereiken. Uiteraard hamer ik er ook op dat ze hun best moeten doen op school. Dat is de basis van hun toekomst. Ik leer hen dat ze niet te snel mogen opgeven. Dat ze moeten proberen en nog eens proberen als iets niet meteen lukt. Natuurlijk wil ik ook niet te veel pushen. Het moeten niet allemaal dokters of ingenieurs worden. Haal gewoon uit jezelf wat erin zit, is mijn goeie raad. Zelfvertrouwen vind ik ook belangrijk. Dat zit in kleine dingen. In de manier waarop je stapt, je lichaamshouding, het kennen van je eigen mogelijkheden. Ik zeg vaak: ‘Focus niet op wat je niet kunt. Zie wat je wel kunt. Je mag er trots op zijn.’

“Ik neem hen ook voor een stuk mee in mijn geloofsbeleving. Elke zondag gaan we naar de evangelische kerk. Omdat ik graag wil dat ze opgroeien tot mensen met een spirituele drive. Mensen die oprecht blij kunnen zijn voor anderen, mensen die empathisch in het leven staan en niet jaloers zijn op anderen. En ik wil bovenal dat ze nooit liegen. Zelf lieg ik nooit. Ook geen leugentje om bestwil. Voor sommige mensen komt dat soms hard over, want daardoor ben ik heel direct, maar ik vind liegen absoluut niet kunnen. Ik verwacht dus ook eerlijkheid van mijn kinderen, ook al is het niet altijd gemakkelijk om de waarheid te vertellen.”

“En dan is er nog één heel belangrijk iets dat ik hen wil meegeven: een onverwoestbare familieband! Als wij samenkomen met de hele familie is het altijd feest. We gaan voor elkaar door het vuur. Het is altijd een drukte van jewelste, maar de sfeer is geweldig. Hopelijk blijven ze dat stukje Afrikaanse cultuur in zich dragen. Ze kunnen er altijd op terugvallen als het nodig is. Hun leven moeten en mogen ze zelf invullen, maar het is een rijkdom die ze voor altijd kunnen koesteren.” (tekst: Sylvie D’Hoore, foto: Tosj Engelsma) 15/52

Wat ik nog belangrijk vind: ! Mensen niet vergeten te bedanken ! Rechtstaan voor oudere mensen op bus of tram ! Gezond eten ! Liedjes zingen op verjaardagen !

Sylvie D’Hoore (43) is freelance journaliste, mama van Alice (14), Oscar (12) en Leon (9) en getrouwd met Fabrice. Ze houdt van verre reizen, uitslapen, lezen, lopen, eten met stokjes, chocolade bij de koffie, enthousiaste mensen en boeiende levensverhalen.
Tosj Engelsma (19) is fotograaf met ambitie. Hij is een beetje zot en dol op z’n hond Roosje.