gepubliceerd op januari 12th, 2015 | door ditte
0Het is zo en niet anders
“Wie respect wil, moet respect tonen”
Elke maandag een portret. Een portret van een mama. Wees gegroet… Gudrun.
Gudrun (43), leerkracht Latijn, mama van Wolf (10), Kobe (7) en Merel (4)
“Alles in dit leven valt of staat met respect. In de ruimste zin van het woord. Respect tegenover anderen, jezelf, relaties, materialen, … En dat is het allerbelangrijkste wat ik mijn kinderen hoop aan te leren. Ik ben vrij strikt als mama. Het is zo en niet anders. En ik ben consequent, want anders breng ik hen in de war. Maar streng kan ik mijzelf niet noemen. Ze mogen thuis gerust eens op tafel dansen als ze daar zin in hebben. Ze mogen zingen en springen, spelen en rommel maken. Ze mogen zich vuil maken en ravotten. Maar vuile kleren, doen ze zelf in de wasmand. Speelgoed ruimen ze zelf op. Ik wil gerust helpen, maar ik ben hun poetsvrouw niet. Als we op restaurant gaan, dan wordt er niet geroepen of gezongen. Als ze iets niet lusten, moeten ze niet zeggen: ‘bah, ik lust dat niet.’ Ik wil dat ze beleefd blijven, een hapje proeven en de rest dan eventueel rustig aan de kant leggen. Als we een uitstap gepland hebben en er begint er eentje lastig te doen in de auto, dan keer ik meteen terug. Ik doe moeite om alles klaar te maken, om vrij te nemen. Met veel plezier uiteraard. Maar als zij dat niet naar waarde schatten of evident vinden, dan hoeft het niet. Papier op de grond gooien, doe je niet. Omdat je niet wil dat anderen je vuilnis moeten opruimen. Speelgoed of ander materiaal maak je niet kapot, je draagt er zorg voor want iemand heeft dat voor jou gekocht. Pesten doe je niet omdat je het zelf ook niet leuk zou vinden als anderen dat bij jou doen. Sta ik te praten met iemand, dan moeten ze niet aan mijn mouw trekken maar wachten tot ik klaar ben. Als ze een dessertje willen, dan vragen ze het en halen het niet zomaar uit de kast. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan (lacht).”
“Omgekeerd betekent het wel dat wij ook respect voor hen hebben. Ik roep niet of blaf hen niet toe. Zegt Wolf dat hij moe is of een moeilijke dag had, dan hou ik daar rekening mee. Is Kobe boos en wil hij niet praten? Dat kan, geen probleem. Willen ze die broek of die rok aandoen? Oké, waarom niet? Ik hou in de mate van het mogelijke rekening met hun keuze en mening. En ik praat over alles. Ze hebben recht op een uitleg waarom iets wel of niet mag. Ook dat is een vorm van respect. Als mijn zevenjarige zoon een vraag stelt over seksualiteit, zal hij een antwoord krijgen.”
“Wie respect wil, moet respect tonen. Dat is mijn levensmotto. Ik zie als leerkracht wel vaker collega’s roepen tegen leerlingen of hen toesnauwen en dan nadien klagen dat ‘de jeugd van tegenwoordig’ geen respect meer heeft. Maar hoe kunnen die leerlingen hen respecteren als ze zelf geen respect tonen? Dat is net hetzelfde bij je eigen kinderen. Ik wil Wolf, Kobe en Merel leren dat ze zelf ook zullen gerespecteerd worden als ze op een respectvolle manier door het leven gaan. En dat ze op die manier kunnen uitgroeien tot mensen die stevig in hun schoenen staan. Dat is belangrijk. Ook met het oog op later. Een goeie relatie, een fijne job is altijd gebaseerd op wederzijds respect. Je kunt nooit gelukkig zijn in je relatie of job als je niet gerespecteerd wordt. Ik ben zelf ook zo opgevoed. En ik wil die lijn doortrekken naar mijn kinderen. Omdat het zo belangrijk is. En terugkomt op alle levensfronten.” (tekst: Sylvie D’Hoore, foto: Tosj Engelsma) 7/52
Wat ik nog belangrijk vind: ! Mensen niet vergeten te bedanken ! Niet liegen (over belangrijke dingen) ! Helpen opruimen ! Rechtstaan voor oudere mensen ! Een stevige handdruk geven !
- Sylvie D’Hoore (42) is freelance journaliste, mama van Alice (14), Oscar (12) en Leon (9) en getrouwd met Fabrice. Ze houdt van verre reizen, uitslapen, lezen, lopen, eten met stokjes, chocolade bij de koffie, enthousiaste mensen en boeiende levensverhalen.
- Tosj Engelsma (19) is fotograaf met ambitie. Hij is een beetje zot en dol op z’n hond Roosje.