1 september
Het is Billie die het moet komen vragen: ”Mama, het zou super zijn als…, we begrijpen het als je nee zegt…, laat ons zeggen dat we het niet verdienen…” ”Ja Billie?” zeg ik en ik doe alsof ik geen geduld heb maar ik weet al lang wat ze zal vragen. Of ik hen morgenvroeg naar de luchthaven wil brengen. Er zijn niet echt treinen. Om 05.45u moeten ze boarden. Maar ze weet dat ik het al druk heb en te weinig slaap. Maar toch… het is het vragen waard. ”Jep, geen probleem” zeg ik en zet de avond voordien een wekker om kwart voor vier. R&B hebben nog een korte week Barcelona geboekt. Zomaar in een gekke bui. Met Leen. De goedkoopste vluchten werden met zorg geselecteerd. De hostle ter plaatse ook. Ik vraag me af of ik het impulsief geplande feestje nog moet sponsoren. Misschien willen ze wel een avondje ergens met mes en vork gaan eten? Hun vakantiewerkcenten zullen bijna op zijn… En dan valt mijn eigen zuurverdiende frank: Dáárvoor dóen ze vakantiewerk! En ze hebben zelf beslist om op ’tralaliere’ te gaan. Het zijn geen verplichte bosklassen. Plus, ik sta in het midden van de nacht op om hen netjes voor de grote poort van vliegvakanties af te zetten. Verwende meisjes! Verwende grote meisjes. Groot genoeg om me achter te laten met een onbestemd 1 septembergevoel. Billies eerste dag op de kleuterschool, de eerste september in haar eerste leerjaar, haar eerste dag in het grote lyceum… Dat was telkens een eerste keer écht loslaten. Dat maakte me droevig. Tranen met tuiten, heb ik gehuild. Nochtans, als kind was ik zelf telkens buitengewoon blij als het schooljaar terug begon. Gescherpte potloden op kleur gerangschikt, nieuw kaftpapier, bontgekleurde elastiekjes in mijn haar, frisse ochtendwind in de neus en ratelkaarten aan de spaken van m’n fiets… het avontuur kon én mocht beginnen. Vanmorgen heb ik dan maar boterhammen voor mezelf gesmeerd en zelfs een thermos gevuld. Het nieuwe schooljaar kan beginnen, zonder ratelkaarten. Ik hoop dat R&B me een kaartje met een boekentas op sturen…
