Hapitoemie
Met een bang hart en wiebelknieën ging ik vanmorgen in bad. Dat gebeurt niet meer zo vaak. Maak u niet ongerust, ik douche elke dag uitvoerig.
Toen ik een paar jaar geleden mijn badkamer tot de mooiste van Antwerpen (écht) liet ombouwen, koos ik voor een lang en groot bad, even groot als de kuip die er in de jaren dertig van de vorige eeuw werd gezet. Een exemplaar waarin ik languit het onder-water-liggen-record kon verbreken. Dat bleek achteraf, niet de beste keuze. Het oude bad was een zinken ding met versleten email dat een beetje tegenwerkte bij het glijden. Het nieuwe bad is glad als een parel. Zo glad dat je een olympische atletisch diploma moet hebben om eruit te geraken. Een tijdje geleden heb ik er een vol kwartier over gedaan. Nergens houvast, geen versleten emailweerstand. Ook vanuit een knievalhouding lukte het niet. Mijn knie: “Nee, vandaag niet, probeer iets anders”. Telkens ik me met m’n hielen wilde afzetten gleden die tegendraads de schuine rand van het bad op en bevond ik me telkens opnieuw languit op m’n rug wanhopig starend naar m’n prachtig plafond. Er zat niets anders op dan iemand te bellen en de vernedering van pseudo woonzorgcentrumhulp te ondergaan. Maar mijn telefoon lag op het kastje van de lavabo en mijn armen zijn te kort. Na als een paling in een emmer snot te hebben gedraaid en gekeerd, lag ik dwars met de slappe lach en met een pijnlijke knik in mijn hals, mijn benen over de rand. Het beeld van mijn bewustloos uitgeput, verrimpeld lijf dat gevonden werd door de poetsvrouw die pas een dag later het huis zou betreden, doemde op. Uitgelachen besloot ik het bad terug te laten vollopen. En toen gebeurde het mirakel, ook wel drijfkracht genoemd, en slaagde ik er toch in het bad uit te spartelen. Sindsdien ben ik dus niet meer zo gretig om in bad te gaan en besef ik dat ouder worden geen cadeau is. Voor mijn verjaardag deed ik mezelf vandaag toch een badstonde cadeau. Met mijn telefoon op de rand van het bad en de overtuiging dat mijn alweer een jaar extra gevorderde leeftijd me niet zal tegenhouden om me een olympisch kampioen te voelen. Hapitoemie!
