Stoer doen
(Sommigen vinden het een afwijking. Mij brengt het rust: breien. Vorig jaar was het een heel klein beetje teveel van het goeie maar wel leuk)
’Wat is je slechtste eigenschap?’ moet je in een testje weleens invullen. Ik wil het hier meteen opbiechten. Ik heb er helaas meer dan één. Maar eentje die ik op mijn leeftijd toch wel afgeschud zou moeten hebben, is: stoer doen. Waar het juist vandaan komt, weet ik niet. Ik kom uit een meisjesgezin. Misschien is dat een goede reden. Er moest toch íémand dienst doen als fietsenmaker, hameraangever bij papa’s klussen, of ad rem uit de hoek komen tegen nonkels op familiefeestjes? Een rol die ik met plezier als een goedzittende mantel heb gedragen. Niet dat mijn zussen seuten zijn, integendeel. Wellicht is het in een virtuele competitie met hen, dat ik er een handje van weg heb stoer te willen doen. Bijvoorbeeld als eerste een valse naam gebruiken bij een nieuwe juf, vroeger op school. En dan de enige zijn, en zo door de mand vallen. Stoer doen levert niets op. Vandaag zitten we op de redactie over een breiproductie gebogen. ”Is dit moeilijk?” vraagt Els zich af. Els kan wellicht niet breien. ”Er staat ’24 uur’ bij, dus dat krijg je op één dag gebreid”, zegt ze enthousiast. Tom, die wellicht ook niet kan breien, schudt zijn hoofd: ”24 uur breien duurt langer dan 1 dag, vrees ik.” En dan wordt mijn stoer-gen wakker. ”Deze trui, daar doe je ongeveer twee weken over, deze sjaal een avondje…”, zeg ik, alsof ik jaren breiworkshops heb gegeven. Nu heb ik vroeger wel heel veel gebreid, maar waarom hoor ik mezelf hardop zeggen: ”Ik zal vanavond eens zo’n sjaal voor je breien, Els, in dat geel dat je de laatste tijd zo graag ziet?” Ik zie de wenkbrauwen van Els en Tom even richting plafond wippen. En zo geschiedde. Vanavond lig ik zeker te laat in bed, want die sjaal móét af! Het zal me leren op mijn leeftijd nog zo stoer te willen doen. Maar misschien levert het wel een vrolijke Els op…
