Universiteit
Op het adres waar wij wonen zult u geen universitaire diploma’s vinden. Niet netjes opgehangen op een ereplaats in een kantoor, maar ook niet in een bruine enveloppe ergens diep in een schuif. En we hebben er ook geen minderwaardigheidscomplex aan overgehouden. De enige momenten dat ik liever een ingenieur of hersenchirurg in huis zou hebben, zijn op één hand te tellen. Evenveel keer als het aantal nieuwe televisies, dvd-spelers en installatiebeurten van digiboxen die nu, of ooit, op ons adres onderkomen hebben gevonden. Dat zijn de keren dat ik de discussie met Raf over het lezen van handleidingen niet aanga. Ik wacht geduldig tot ook hij zijn geduld verliest en maak me dan schaars. De vraag is of universitair geschoolden het er sneller en met minder zuchten van af brengen. Gelukkig kijken we zo graag televisie en film dat er genoeg doorzettingsvermogen is om tot een netjes geprogrammeerd toestel te komen. Er is zelfs een momentje dat ik Raf bijna hoor denken: oké, als je het zo bekijkt, is het misschien wel logisch. Die positieve bedenking had ik een paar dagen geleden níét toen ik besloot een paar leveranciers vanaf nu per domiciliëring te betalen. Vroeger vroeg je dat eenvoudigweg aan de bank en waren er een paar handtekeningen nodig. Nu moet je het bij de leverancier zelf aanvragen. En ik krijg al snel het gevoel dat ik die domiciliëring moet verdienen. Het ene bedrijf biedt een aanvraagformulier op het web aan. Een ander wijst hoe je met vier keer doorklikken een in te vullen document kunt downloaden. De ene stuurt je een gefrankeerde enveloppe, de andere laat je zelf de postzegel betalen. De formulieren zijn allemaal anders geformuleerd. Niet uniform dus. Bij één bedrijf kom ik op het inschrijvingsformulier de volgende vraag tegen: ‘Indien ik mijn facturen per domiciliëring betaal, wens ik geen tussentijdse factuur te ontvangen, ja of nee?’ Ja, ik wil geen factuur. Nee, ik wil geen factuur. Ik ben de weg kwijt. Is er iemand bereid om z’n universitair diploma er even voor in pand te geven?
