kolom

gepubliceerd op oktober 2nd, 2013 | door ditte

0

Ontslag

(toen ik in 2012 in het ziekenhuis lag, was ik er even van overtuigd dat ik verpleegster moest worden)

IMG_2207M’n thuisziekbed heb ik ondertussen ingeruild voor een ziekenhuisbed. Niet echt uit vrije wil. Iedereen die me een beetje kent, schrikt er niet van dat ik tegen de verpleegster die mijn bed nog even opmaakte, zei: “Ik ben hier niet uit volle goesting, dus haast u vooral niet”. Ondertussen zijn we bijna een volle week later en ben ik zó erg onder de indruk en zó vol respect voor de verpleegsters (en verplegers natuurlijk ook). Ik wil ze allemaal bedanken. Mariska, die er – zenuwachtig, want ik heb vervelende wegrollende aders – in haar derde poging in slaagde een infuus aan te leggen. Marijke, die bij mijn vraag of m’n bed kon verlengd worden (met m’n 1,84m voelt een gewoon ziekenhuisbed een beetje als een schoenendoos) meteen in actie schoot. Voor ik het wist, stonden er ook nog eens twee mannen in blauwe overalls in m’n kamer om de verbouwing te fixen. Wim de kinesist, die een rustig gesprek begon waardoor ik helemaal niet doorhad dat ik eigenlijk een oefening in opnieuw leren ademen aan het doen was. Leslie, die me begeleidde bij m’n blaastest en me een volle doos zakdoekjes gaf, omdat ik net op dat moment niet kon ophouden met huilen. Na afloop vroeg ze of ze me iets persoonlijks mocht vragen: of ik niet de Ditte uit Libelle was? Samira, die het eten brengt en echt bezorgd keek na een helse nacht van afzien. Hannah, die haar hand op m’n schouder legde en zei: “Ocharme toch”. Waarna ze onmiddellijk daarna kordaat een papier op de deur plakte: ’Geen bezoek ajb’. Ilse, de nachtverpleegster waar ik minutenlang mee onderhandelde – omdat ik besloten had dat de voorgeschreven pillen m’n dood zouden zijn en ze dus pertinent weigerde te slikken – me toch overtuigde. De vrijwilligers, die me met een weerpraatje vrolijk rondrijden. Liesbeth, die een tweede infuus kwam prikken en er meteen een kunstwerkje van maakte. Hamida, die elke morgen de kamer komt opfrissen met zo’n lieve lach, alleen al daar wordt een ziek mens beter van. En dan vergeet ik er nog een heleboel. Allemaal Helden. Ik zeg tegen Raf: ”Als ik hier door kom, geef ik m’n ontslag en ga ik voor verpleegster studeren.” Raf zegt: ”Als je hier je ontslag krijgt, ga je boekjes maken voor die Helden.”


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen