Mosterdpot
Ze staan achter de confituurpot, een bokaal mosterd en een kuipje ricottta: twee potjes yoghurt. De gestempelde datum zegt dat ze oneetbaar zijn. Ze zullen geen hoofdrol meer kunnen spelen, ze mogen ophoepelen. Marketingtrukken, dat weet ik ook. Ik trek het papieren dekseltje open en giet de wei af. Ik ruik. Het lijkt nog ok. Niet meer dan dat. Vroeger gooide ik sneller dingen weg. Nu probeer ik meer ‘zero waste’ te zijn. Een oude droge boterham wordt met wat water besprenkeld en gaat de broodrooster in. Van een stukje mild beschimmelde kaas snijd ik de troep af en tover ik nog een croque monsieur. De courgette die Robin’s soep niet haalde, gaat met wat lookolie de grill op en mag feestelijk op een slaatje.
Terwijl ik de yoghurt meng met wat versgeklopte mayonaise -sinds ik Loïc Van Impe wat beter ken, koop ik geen mayonaise meer in potten- besef ik dat ik een verloren gezet potje yoghurt ben. Geen held maar een gered ingrediënt. Wat als er op mijn lichaam ergens de vervaldatum ‘lente 2021’ stond gestempeld? Dat was dan buiten de ‘zero waste’-mentaliteit van de geneeskunde gerekend. Dag op dag 4 maanden geleden werd ik nog in een diepe slaap gehouden. Een narcotische slaap. Een slaap zonder dromen, zonder woelen. Mijn buik werd als een dekseltje geopend, de kankernier afgegoten. Of eraan geroken werd weet ik niet maar de uroloog besliste dat het ok was. Niet meer dan dat. Mijn lichaam werd over zijn vervaldatum gehesen. Tot dan leefde ik in de veronderstelling een beloftevolle verpakking te zijn. Evenwaardig als aardbeienconfituur of Franse mosterd. Dat zelfbeeld is weg. Ik ben het overschotje brie dat met wat chance in een middelmatige croque geplet wordt of het potje yoghurt dat hoogstens een bijrol in een vinaigrette kan krijgen. Ik heb een beetje heimwee naar mijn leven als mosterdpot en probeer dankbaar te zijn voor mijn bijrolleven.
