kolom

gepubliceerd op april 19th, 2021 | door ditte

0

Ditte-danku-dag

Schermafbeelding 2021-04-19 om 12.50.51Drie maanden geleden twijfelde ik of ik gisteren zou halen. Het was een twijfel, de grote van een waterval. Hoe heet die hele hoge in Venezuela ook alweer? Ik donderde als een klein kiezeltje met het water mee naar het niets. Daar was ik van overtuigd. Het water gaf gek genoeg troost. Het niets maakte me niet bang. Dat was twee maanden geleden anders. Bang verliet ik het ziekenhuis. Bang voor de hinderlijke hindernis, het ontbreken ervan. Of niet? Iedereen, die er iets van kende, zei me dat het wel goed zou komen. Ook de onwetende iederenen zeiden: “Het komt goed”. Maar ik geloof niet zomaar iedereen. Tenslotte had de uroloog zich per ongeluk laten ontglippen dat er op een scan van 2012 al een sandwichvormige tumor op mijn nier zat. Dat was toen niemand opgevallen. Omdat die scan om aandacht voor mijn herstellende longontsteking schreeuwde. Waarom zou ik dan nu eender wie vertrouwen? Misschien was de val met de watercascade een visioen dat toch nog werkelijkheid moest worden. Ik durfde het niet te zeggen maar verlangde een paar dagen naar dat gevoel. Omringd door de beste der besten –jullie weten wie je bent– liep ik strompelend het pad van het herstel op. Een maand geleden had ik een flink stuk ‘beter-worden-route’ afgelegd. De definitie van frustratie: ‘de emotionele toestand van iemand die belemmerd wordt zijn verwachtingen of doel te verwezenlijken. De oorzaak kan liggen in invloeden van buitenaf’. Einde google-citaat. Dat is half een leugen. Een halve leugen. De oorzaak kan ook liggen in het lichaam van de gefrustreerde. Ik ben al heel mijn leven de slechtste patiënt op dagen dat ik patiënt moet zijn.
Vandaag is het Ditte-dankbaar-dag. In de eerste plaats naar mijn lichaam. Maar eerst en vooral –ja zeg, wie mag er nu eerst?– aan alle lieve mensen die me berichtjes en boeketten en kaarten hebben gestuurd, cadeautjes hebben gebracht, mooie handwerkjes hebben gemaakt… applaus gaven, ook al was ik onhebbelijk in de hoogste graad.
Gisteren werden er slingers voor me opgehangen, mooie muziekjes opgezet. Er werd van ‘je-lang-zal-je-leven’ gezongen. Ik droeg een bonte kroon en er waren glaasjes met bubbels als uit een waterval. Dank u. #hinderlijkehindernis


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen