kolom

gepubliceerd op april 17th, 2021 | door ditte

0

Kwartet

Schermafbeelding 2021-04-19 om 12.49.27Het is niet de eerste keer dat ik dit soort droom heb… We zitten met vieren rond een tafel. Het is een soort duistere pokeropstelling. Er hangt een lamp in het midden. Iemand rookt. De lamp hangt laag. Zo laag dat ik de gezichten van mijn drie medespelers niet kan zien. Ik zie enkel de achterkant van de speelkaarten die mijn tafelgenoten dicht tegen de borst houden. Op de achtergrond hoor ik het gekras van een platenspeler. Al Green zingt ‘Raining in my heart’. Ik kijk naar mijn kwartetkaarten. Een bergschoen. De bergschoen die me werd aangeraden door de verpleegster op de spoed met de woorden: “Een goed aansluitende bergschoen is voor uw voetbreuk even goed als een gips”. Ik heb geen bergschoenen. Een bijhorende kaart van het schoenenkwartet heb ik ook. Ik steek ze naast de bergschoen. Er staan 28 paar schoenen met hakken op. Ik herken ze allemaal, ze staan in mijn kast. Hoe lang zal het nog duren voor ik weer met een hakje durf lopen? Misschien moeten ze allemaal vervangen worden door wandelsloefen? Van de organenset heb ik ook twee kaarten: de longen en de hersenen. Mijn hart bonkt, dit kwartet wil ik vervolmaken: “Heb je toevallig de nieren?” vraag ik aan mijn linkerbuur. Nee. Ik moet een kaart van de stapel nemen. Het is een rollator. Die hoort bij het pillendoosje met dagonderverdelingen en de telefoon met extra grote toetsen. Die twee heb ik ook al. Dit kwartet interesseert me niet, het staat symbool voor ouder worden, daar heb ik niets mee te maken… wíl ik niets mee te maken hebben… Mijn rechterkant vraagt me of ik de Pastéis de Belém heb en die heb ik. Met tegenzin geef ik Portugal uit handen. Dat voelt mijn hart ook. Het Portugalgemis. Ik speel het kwartet van mijn leven. “Heb jij toevallig de nieren?” vraag ik richting overkant. Nee. Terug een kaart bijnemen… het is het hoorapparaat. En terwijl ik ‘kwartet’ roep, schiet ik wakker. Portugal is me ontglipt, de helft van mijn schoenen zijn overbodig geworden, mijn nieren zijn geen tweeling meer. En ik moet gewoon toegeven dat de dag waarvan ik wist dat die ging komen er is. Morgen word ik alweer ouder. Het regent in mijn hart en ik wil er niets mee te maken hebben. #hinderlijkehindernis


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen