gepubliceerd op maart 3rd, 2021 | door ditte
0Waarom?
‘Flink rusten en herstellen’. Dat staat op het tegeltje dat ik overal waar ik met gesloten ogen naar kijk, zie hangen. Van zodra mijn ogen open zijn, tel ik. Het aantal steunbalken aan het plafond van de woonkamer, de kadertjes tegen de muur van de slaapkamer, de ribbels op de radiator, het aantal hechtingsgaatjes op mijn buik, de pluisjes in het tegenlicht dat de zon boven het tapijt vormt zo rond half vier… En dat is nodig. Om alle rare gedachten in m’n hoofd nog even in wacht te zetten. Het lijkt erop dat ik in de waarom-fase ben terecht gekomen. Ik ben even terug een driejarige dus. Een kleuter. Niet van de lacherige deugenietsoort. Het ‘waarom-kind’ zonder grenzen. Waarom werd de tumor net nu gevonden? Net op het moment dat die er écht uit moet. Op het nippertje. Waarom in deze peiode van mijn leven. Waarom heb ik nú deze pech? En waarom zoveel geluk? Uit alle scenario’s die er voor mijn situatie konden worden geschreven, heb ik het beste getrokken. Waarom? Waarom is er geen verschil tussen dinsdag en woensdag? Waarom kanker? En geen hartaanval. Waarom op mijn nier? En hoe lang al? Waarom ben ik niet onbezonnen blij? Waarom heb ik zoveel rare dromen? Waarom is geduld zo’n uniek talent? Waarom lijkt het alsof ik 20 jaar ouder ben? Ik haat spiegels meer dan ooit. Waarom is er een ‘voor’? En wanneer komt de ‘na’? Waarom kan ik het hele avontuur nog niet afsluiten? Want het lijkt alsof het van mij verwacht wordt. Het lijkt aslof er zoveel van mij verwacht wordt. Terwijl ik daar geen bewijzen voor heb. Het zit in mijn hoofd. Wanneer ik niet aan het tellen ben. Het enige wat er van mij verwacht wordt is rusten. En herstellen. En stoppen met tellen? Waarom? Het is een clubsandwich van vragen. Terwijl ik m’n ogen sluit tel ik de lagen.