Mars
Heel lange tanden vandaag. En gisteren. En ik denk dat ze de dag ervoor zijn beginnen groeien. Enkel mijn huisgenoten mogen ze zien en ze horen. Knarsetanden. Het is geen fraai geluid en het bijpassend bleitgezicht is ook niet erg artistiek.
Ik voel me op Mars gedropt. De rit erheen was spannend. De landing werd gevolgd door meer dan enkel de aanwezigen in de controlekamer. Het applaus was overweldigend. De 360 graden foto werd met de geïnteresseerden gedeeld. En dan zou het stof moeten gaan liggen en kan het echte onderzoek zogezegd beginnen. Radiostilte. Het stof dat we te zien krijgen is niet spectaculair. Saai werelds stof. Kleurloos. Ik vind m’n draai niet. Ok, de pijn is geminderd. Sorry, ik heb geen zin om de schaal van 10 te hanteren. Laat ons het houden op: ‘de pijn is gebuisd’. Het tekort aan energie en het ongemak van m’n voetbreuk en mogelijke kniebreuk daarentegen zorgen ervoor dat de wijzer van de ergernisweegschaal mooi in het midden stil staat. Pijn -Ergernis 1-1. Ik heb geen idee hoe lang deze fase moet duren. Tot het water op Mars op is? En de tranen een geldige aanwezigheidsreden hebben? Zal ik op den duur makkelijk meer dan 96 stappen doen? Of zal de herstellingszwaartekracht me voortdurend doen twijfelen? Op de muur zie ik de ingelijste hinderlijke hindernis. Soort van marsmannekes. Ik besef dat ik op aarde ben en als ik dat wil mijn achternaam ‘Perseverance’ kan zijn. Beetje flink zijn, hè Van de Velde! En de snelheid van het licht aanvaarden. En weet dat uw tanden niet meer kunnen groeien.
