Schele’n Barry
Dutjes, plafondstaren, slapen, ontwaken, simpelweg verdoofd ‘liggen’… het loopt allemaal in elkaar over. Alles is vaag. Ik voel me vandaag dan ook ‘flagada’. Welke dag is het juist? Mogen we aan het weekend beginnen? Wie heeft de kaarsen aangestoken? Heeft de pakjeskoerier al aangebeld? Zijn de gordijnen al lang open? Geen idee. Allemaal vragen zonder antwoord. Zoals de vraag aan de assistent van de chirurg -die tussen ons gezegd en gezwegen, denk ik, eigenlijk een acteur was… “Hoe lang zou de tumor er al gezeten hebben? Gezien de grootte. Is het zoals bij een boom dat je aan de hand van iets -bijvoorbeeld ringen- de ouderdom van zo’n onding zou kunnen bepalen?” De assistent zegt: “Dat zal u nooit te weten komen, dat weet niemand. Dat blijft een mysterie”. Ik zie aan zijn gezicht dat er geen ruimte is voor bijvragen. Het lijkt me dan ook zo’n man die ook het mysterie van huisdieren niet kent of herkent. Dus ik zucht.
Een kat is een kat? No way. Schele’n Barry weet al een tijdje dat er iets mis is met mij. Daar ben ik nu wel zeker van. Normaalgezien is hij super-asociaal. Schele’n Barry wordt niet gestreeld, geaaid of opgepakt. Schele’n Barry heeft zelf beslist om ons te adopteren want oorspronkelijk woonde hij vier huizen verder. Schele’n Barry loopt net ver genoeg langs je benen zodat je hem nét niet kan aanraken. Schele’n Barry is een etterbakske. Maar ook karaktergestoorde katten verdienen een dak boven het hoofd. En ja, af en toe een schelletje verse rosbief. Maar sinds een paar weken, maanden misschien, zoekt hij af en toe toenadering. Hij komt tot mijn verbazing zelfs –te pas en te onpas– op mijn buik liggen. Het is geen uitnodiging tot strelen. Eén beweging en hij springt weg. Maar 3 minuten later… hij ligt er. Veel. Vaak. Schele’n Barry heeft dus al een tijdje door dat er iets mis gaat in mijn lichaam. Dat weet ik nu wel zeker. Sinds wanneer? Hoe lang al? Dat zou ik willen weten. Maar ook Schele’n Barry wil dat het mysterie blijft bestaan en zegt niets. #hinderlijkehindernis
