Kermis
Onderweg naar huis excuseer ik me voor de spontane dierengeluiden die ik maak (lees: onvrijwillig gekreun door onvoorspelbare pijntjes). “Zo lang er van mij niet verwacht wordt dat ik raad welke dieren…” zegt Robin terwijl ze een wenkbrauw op trekt. “Whuuueu,” blaas ik, terwijl we over een snelheidsdrempel rijden en ik zeg “een bever”. “Oe-pfieuw” puf ik in een bocht “een dikke zebra.” Pluimen op een voetpad: “Een dode duif” meld ik. “Geen roekoe dus?” vraagt Robin gespeeld treurig. Om maar te zeggen dat het transport naar huis al een beetje op een ritje op een paardenmolen lijkt. Ik ben zo opgetogen. Stiekem verwacht ik thuis een verrassingsfuif met vrienden die van achter zetels tevoorschijn springen. Confetti die neerdwarrelt waarvan ik denk: ‘En wie gaat dat straks opruimen?’ En dansmuziek zo luid dat de buren elkaar tijdens het televisie kijken verbaasd zullen aanstaren. Maar niets van dat, na een paar minuten durende stuntelig getaffel om de auto uit te kruipen, betreed ik vol spanning mijn huis en ontdek ik dat R&B de woonkamer hebben omgebouwd tot een woonzorgcentrum. Er staat een bed, een relax, teveel boeketten, twee rolstoelen (té enthousiast besteld) en er ligt een stapel plaidjes. Het leven is geen kermis. Maar ik ga wel voor de ‘flosj’ op de paardenmolen die mijn herstel zal zijn. #hinderlijkehindernis
