Tegeltje
Ziek zijn is een alleen-ige bezigheid.
Alles wordt perspectief.
We worden huilers en dromers.
Pijn is eenzaamheid.
Allez vooruit, de tegeltjesfabriek kan opgestart worden.
Het zijn nochtans zinnen die zich vandaag in mijn hoofd gevormd hebben en even veel betekenis hebben. Vandaag dus. Pijn is niet te delen, pijn is zo’n warmtezinderingske dat de horizon lijkt te doen bewegen. Niet voor iedereen zichtbaar en al helemaal niet tastbaar. Pijn is gelukkig vergeetachtig. Even vluchtig als de betekenis van de kleine woorden op de bijsluiter van mijn pijnstillers.
Ik voel me klein vandaag. Kleiner dan de 7 puntsletters op de bijsluiter van dit verslag. Kleiner dan de aanzwellende traan die nog niet weet welke kant ze zal mogen uitrollen. Recht naar de neusvleugel, over de bovenlip, langs de mondhoek over de kin om stil te vallen in de holte aan m’n sleutelbeen?
Ik voel me het stofpluisje dat als bij toeval in de rechte hoek tussen plafond en muur terecht is gekomen en door het slordige werk van de bezetter niet kan ontsnappen en ter plekke moet hoveren, wachtend op het zuchtje tocht dat hem kan bevrijden.
Ik ben iets kleiner dan de kruimel die de stofzuiger niet wil zien.
Ik ben het streepje lijm dat na het weghalen van de pleister nog dagenlang jeukerig blijft plakken. Meegeeft maar niet loslaat. Ik ben een kleinigheid. Alleen-ig.
En na de valkuil van zelfmedelijden komt er vast iets anders. Straks voel ik me een ‘minor calyx’. Geen idee wat het is maar het is het schattigste woord bij de doorsnedetekening van de nier op wikipedia.
En het verdient ook een tegeltje.
