Knorretje
Gisteren, zo rond de middag werd mijn buik opengemaakt. Er werd een nier en een tumor in de vorm van een feesthoedje uitgehaald. De voorbereiding was heel filmisch. Eerst wachten in een kamer zonder bed. Een korte hospitaalsightseeing naar de verbeddingskamer. Daar moet ik op een erg smalle operatiebrancard klimmen. De chirurg staat me op te wachten. Hij heeft er wel zin in en zegt dat het volkomen normaal is dat ik even wil huilen. Twee meisjes leggen dekens over mij. Ik vergeet hun naam te vragen. Karen stelt zich voor als anesthesist, Pieter gaat enthousiast een infuus aanleggen -en met mijn stoere floepaders lukt dat niet vanzelf- en Anke houdt een zuurstofmasker op m’n neus. “Hieruit komt geen slaapmiddel hoor, dat komt seffens langs het infuus”.
“Het loopt ernaast denk ik” zeg ik en wanneer m’n arm in een doek tegen m’n lichaam wordt gespannen: “Gaan jullie zo wel aan die nier aan geraken?” Ik word synchroon gerustgesteld. Tja, loslaten is niet mijn grootste talent. “Denk nu maar aan iets fijns.” “Raclettekaas en Portugal” zeg ik en terwijl ik vanuit een rijdende auto een rij kurkeiken in de zon zie, gaat het licht uit. Ik word wakker tussen gele gordijnen, een raam waar nog zonlicht door komt, aan de muur een klok van het merk Ditto. 4 uur ‘wakker leven’ foetsie. “Het is goed verlopen” vang ik op. Ik heb dorst alsof ik stevig nachtje door gewallebakt heb. Nu lig ik op een fluisterbed. Het beweegt bijna geruisloos onder m’n zware benen en borrelende buik. Een beetje zoals het kingsize motelbed in Calfornia dat met de inworp van 1 dollar, een massage-eiland werd. 1% van dat effect krijg ik. Samen met krakende gefluisterde verhaaltjes. Na een nacht in de gele gordijnenkamer, word ik vandaag tegen de middag naar m’n echte kamer gebracht. “Niet iedereen hier kan zeggen dat hij met een Knorretjewashandje wordt gewassen” zegt verpleger Geert. Dat zat in mijn reiskoffertje -R&B en hun kleine mopjes. Ik mis ze. Ik mag de eerste 4 dagen geen bezoek. Gelukkig heb ik het gezelschap van Aapje die zich in mijn koffer verschanste om te vermijden dat ik op apegapen zou gaan liggen.
