Doet er niet toe
Dat ik net een nieuwe kast heb gekocht, dat doet er niet toe. Dat ik helemaal geen kast nodig heb, dat doet er ook niet toe. Ik was op de moment dat de bel ging, wel volop aan het schuiven met een oude kast, de inhoud ervan in hoopjes aan het sorteren. Ik wist wie er belde. Het was vast Maud die naar mijn nieuwe aanwinst kwam kijken. Dus deed ik de deur open met: ”Je bent iets te vroeg”. De verwachte Maud is een jonge man. Hij vraag in Oxford English of ik het ook spreek. Hij woont in de straat achter ‘t hoekje. Op de tweede verdieping en hij heeft zichzelf buiten gesloten. Hij heeft aan alle deuren die de mijne van de zijne scheiden al gebeld. Er is niemand thuis. Het goede weer zal daar wel de reden voor zijn? ”Wil je over de muur kruipen?” vraag ik. Nee, dat wil hij niet. Want een tweede verdiep, daar geraak je niet zomaar aan. Hij heeft een reservesleutel op z’n werk. ”Waar werkt u?” zeg ik en vraag me tegelijk af waar míjn autosleutels liggen. ”In Brussels” lacht hij terwijl hij schuldig z’n schouders ophaalt. ”I was wondering if you could lend me a train pass…” Dat heb ik niet. ”Maar ik zal u twintig euro geven”. Dat vindt de man op slippers en met lege handen ook goed. Hij zal ze straks terugbrengen. Als het wat laat wordt, steekt hij ze wel in de brievenbus. Terwijl ik over de gesorteerde rommelhoopjes huppel om het geld te halen, zeg ik: ”U ziet ik heb nog wel even te rommelen, dus bel maar even aan. Ik ben benieuwd hoe het afloopt”. Blij dat ik een medemens –die nu tevreden op een trein naar Brussel zit– heb kunnen helpen, rommel ik verder. Maud komt naar m’n kast kijken en keurt ze goed. Maar dat doet er niet toe. Als ik ‘s avonds m’n brievebus na kijk, vind ik enkel een reclamefolder van een pizzaketen en een briefje van iemand die m’n toekomst wil voorspellen. Geen twintig euro. In bed word ik er eerst triestig van. Het gaat me niet over de twintig euro. Die doet er even niet toe. Zo’n bedrag geef ik wel eens meer ondoordacht uit. Ik heb een hele kast gekocht. Maar dat doet er niet toe. Nog nooit heeft zo’n korte toneeltje me zo uit evenwicht gebracht. Na de droefheid komt de angst. Wat als de man terwijl ik de centen ging halen, even goed heeft binnengekeken en gecheckt of welke alarminstallatie ik heb? Wat als ik morgenavond thuis kom en ik ben meer kwijt dan twintig euro? Ik bel een vriend om m’n hart te luchten. ”Maak je daar maar geen zorgen over,” zegt hij ”je bent gefopt door een professional. Meer moet je er niet achter zoeken”. ”Ja maar als,…” en ”ja maar en…” probeer ik nog. ”Die doen er niet toe” zegt de vriend ”hoe mooi is je nieuwe kast?” Dat doet er ook niet toe.
