kolom

gepubliceerd op juni 22nd, 2019 | door ditte

0

Voorlaatst

A493194D-39C0-4461-BE39-AE9212B931E8”Het is de laatste keer,” zegt ze met een heel ernstig gezicht “Minoe achterlaten en de hele volksverhuizing die eraan vooraf gaat, valt me te zwaar. Dit is de allerlaatste keer”. Al jaren gaat mama in juni naar de zee. Na alle wereldreizen die ze in haar leven met papa heeft gemaakt, werd Wenduine haar jaarlijkse afspraak. Om uit te waaien, te zonnen en na thuiskomst de gevel aan de overkant van haar appartement terug graag te zien. Ze huurt er een klein appartementje op de tweede rij van de zitplaatsen die aan het strand beschikbaar zijn. Maar vorig jaar kwam dus de plechtige mededeling dat het de laatste keer was. De zussen en ik hebben er toen een van de vele verjaardagspartijtjes voor haar 85 jaar gevierd. Het was een mooie laatste keer… tot er dit jaar toch nog een keer zeeklassen werden georganiseerd. Wie in de school, die het leven is, de beslissing heeft genomen, weet ik niet.
Vandaag breng ik mama en haar volksverhuizing. Een caddy vol keukengerief; een vijftal kleine bewaardoosjes met suiker, rijst, bloem… een blikopener die goed in de hand ligt. Drie valiesjes; eentje met beddengoed en handdoeken, de twee andere met outfits voor koud, warm, nat en droog weer. Twee klapzeteltjes voor het geval dat er een vriendin of kleinkind langskomt. “Die moeten toch ook gezellig mee op het strand kunnen zitten”. Een schup, twee nordic walking stokken om wandelingen op het strand te trotseren en nog net geen lampenkap. Er is namelijk ook een tas bij om het appartement een ‘beetje’ naar haar hand te zetten. Een klokje voor op de schouw, een kleedje voor over dat foeilelijke salontafeltje, een sprei om de zetel minder afzichtelijk te maken. Enkel een stijlvolle lampenkap ontbreekt. Zo. Alles is uitgeladen en netjes op z’n plek gelegd. Mama legt haar hand op het buffet: ”Dit jaar is het écht de laatste keer”. Zucht. En we gaan naar buiten, kijken hoe het strand er dit jaar bij ligt. Daarna moet er volgens de traditie op de dijk een garnaalkroket worden gegeten. Mama stapt voorzichtig door het mulle zand. Ik blijf een beetje op afstand want ze wil geen arm. Ze wilt voelen of ze het nog alleen kan. Ik zie twee meisjes op het strand. Het Flora-meisje dat dit nodig heeft, haar jaarlijkse gesprekken met papa die hier nooit met haar geweest is. Lichtjes in haar ogen terwijl ze de zeelucht opsnuift. En het mamameisje dat haar tranen moet bedwingen. Want ze heeft beslist dat dit de laatste keer is. Wat zijn ze allebei mooi.


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen