Cadeautje
Een té late verjaardagswens uitspreken, in onze familie mag dat. We sliepen met 4 op één kamer in 1973. Het feit dat niet alleen de Suske en Wiskes en de Asterixen in de boekenkast van elkaar gescheiden moesten staan, maar ook nog eens op nummer gesorteerd, zal ik haar altijd blijven kwalijk nemen. Maar dat is dan ook het enige. Want ik gun iedereen die ik graag zie een Titania in hun leven. Op haar kan je rekenen. Om iets te leren, om te troosten, om graag te zien. Zij blijft me erop wijzen dat de zoektocht naar schoonheid in het leven de enige missie is die de moeite waard is. Titania staat gelijk aan ‘mooi’. Ze woonde in elk continent. We gaan er even vanuit dat Oceanië en Antarctica geen continent zijn. In mijn hoofd is ze al meer dan dertig keer verhuisd maar elke plek die ze inpalmt lijkt uit een woonmagazine te komen. Picture perfect. Ik zou willen dat ik zoals zij het juiste prulletje zo op de juiste plaats zou kunnen hangen of nonchalant neerleggen. Maar dat is niet waarom ik haar graag zie. Ik bewonder haar er wel voor. Ook om hoe ze stil spreekt, om hoe ze zich kleedt. Nooit volgens het boekje, altijd een beetje speciaal. Als u nu linnen gewaden en sandalen uit caoutchoue ziet, dan hebt u het mis. Ze ziet er adelijk uit. Nobel artistiek. Inspirerend. ‘Dat ík daar niet aan gedacht heb’ denk ik telkens ik haar zie. Door haar weet ik dat ik asperges met de hand mag eten, volgens de etiquette. Zij zat aan tafel met wijlen koning Boudewijn en heeft hem waarschijnlijk ook nog wel iets bijgebracht. Over met je handen eten of zo. Titania is ook fan. Van Hockney, ik wil hem al lang bellen en vragen of hij haar portret wil schilderen of tekenen of krabbelen. Dat zou het ideale cadeau zijn. Maar ik heb z’n nummer niet. Gisteren was Titania jarig en als cadeautje zal ik maar toegeven dat ik diegene was die de Suske en Wiskes door elkaar haalde in 1973.
