1-2
Raf staat nog met slaapogen wat te zwijmelen in de keuken. Zijn hand gaat door het haar dat hij niet meer heeft, hij geeuwt. Ik pak een boodschappentas uit de kast. ”Koffiebonen?” vraag ik hem. Hij schudt nee en mompelt: ”Werden gisteren aagevuld”. ”Koffiekoeken dan?” Geen reactie. ”Koffiefilters? Koffiedras? Koffieklets? Koffietafel?” plaag ik. ”Kofi Annan”. Hij is wakkerder dan ik dacht. En hij heeft me geklopt.
”Een crois-santje dan?” zeg ik met Hollands accent. En ik geef hem geen kans. ”Reinzand, tramelant, met je piemel in je hand op het strand ambetant…” Raf haalt z’n schouders op: ”Cadzand, predikant, ampersand, flauw & plezant…” Ondertussen ben ik aan de voordeur en roep ik: ”Ik kom terug met de krant”. Onderweg naar de supermarkt heb ik het gevoel dat het 1-1 is.
Een half uurtje later zitten we aan het ontbijt. Robin is ook wakker. Ze hoorde geroep in de gang. Iets met een gebroken tand? Raf zucht en doet alsof hij zich ergert. ”Jullie lijden echt aan woordarmoede” zegt hij. En ik weet dat hij een uiteenzetting wil beginnen over de overbodigheid van correcte spelling en de teloorgang van fantasierijke woordenschat. Alle aandacht gaat naar juist leren schrijven, terwijl jezelf correct leren uitdrukken misschien belangrijker is? Een ergernis met deze signatuur komt eraan, ik voel het. Dus zeg ik: ”Vreugde-armoede, jou bekend?” Raf schenkt koffie in: “Mededogen-armoede, ooit van gehoord?” ”Euh,… inzichtarmoede, zegt het je iets?” Er komt een scheef lachje op Rafs mond. Het duurt. En dan zegt hij: ”Klein achterwerk-armoede. Herkenbaar?” En zo wint hij de ochtendbattle. Robin en ik voelen onbewust en een beetje beschaamd aan onze ‘aanwezige’ poep.
