Ouders
”Noemen jullie jezelf ouders?” vroeg Billie tijdens het avondeten. Ze was acht, denk ik. Ze zat in elk geval nog op de lagere school. Billie is niet gezegend met een overdaad aan humor, dus dit moesten we ernstig nemen. Het was niet om te lachen. Wellicht had ik me weer onvolwassen gedragen. Door geïmproviseerd Duits te praten tijdens het avondeten of door toe te laten dat Robin een hele week een hoed droeg en haar aan te spreken met Mevrouw Bellenzaak. Of misschien had Raf net verkondigd dat hij niet in de tandenfee geloofde. En ook niet in Sinterklaas. En misschien had Billie toen al wel gelijk. Vanaf wanneer mag je jezelf ouder noemen? Moet je streng maar rechtvaardig de regels die je zelf geleerd hebt, doorgeven? Moet je de lat iets hoger leggen, omdat je wilt dat je kinderen het beter doen dan jij? Of… moet je een goede vriend zijn? Wist ik veel toen ik eraan begon. Ik weet dat ik de eerste maanden vooral met veel verwondering naar die kleine Billie heb zitten kijken en me afvroeg wat ze van me wilde. Veel regelmaat kregen Billie en later Robin niet echt van ons. Of net wel. We wonen al lang in hetzelfde huis. We hebben nooit beloofd dat we huisdieren zouden nemen. En over kauwgom en plastieken zakken blijft ons standpunt ongewijzigd. Daarnaast zijn we geëvolueerd van ‘Op tijd thuis zijn, hoor!’ over ‘Bevind je op tijd aan de binnenkant van de voordeur, met de voordeur toe’ (dat kwam omdat Billie er een handje van weg had nog uren aan de open voordeur te staan kletsen) naar ’Kom iets zeggen als je veilig thuis bent’. En of het nu muziekschool of jeugdbeweging was, als R&B iets wilden uitproberen, was de afspraak: ’Je doet het aangesproken jaar uit!’ Robin heeft daar consequent haar voeten aan geveegd en 37 hobby’s uitgeprobeerd. Billie houdt zowel muziektheorie, als piano én jazz-zang zo lang vol tot ze alle haalbare diploma’s op zak heeft. Zo zit ik maandagavond op de eerste rij van het laatste openbaar examen van Billies jazz-zang. Het tweede liedje is tot mijn verbazing een zelfgeschreven nummer. De tranen rollen over m’n wangen van ontroering. Wat doet ze dat mooi. En wat is ze top! Ik kijk achterom naar Raf, die wat meer in de schaduw is gaan zitten en denk: ‘Billie, wij noemen onszelf met trots je ouders.’
