Monster
Het is des mensen. Erge dingen een andere, vrolijker klinkende naam geven. Vervelende gevaarlijke mensen trollen noemen bijvoorbeeld. Of pissenbedden microscoopvarkentjes. De kwaadaardige tumor op mijn nier noemde ik onmiddellijk ‘het feesthoedje’, mijn kanker een ‘hinderlijke hindernis’. Dat heb ik aan Billie te danken. Ze maakte in de kleuterklas een tekening die ze netjes had proberen uit te knippen. De juf had het op een drinkrietje geplakt -toen was plastiek nog niet strafbaar- en zo kon het ventje min of meer staan. Billie overhandigde het met trots en noemde het een ‘hinderlijk monster’. Daar moest ik dus aan denken toen ik mijn diagnose een Jip en Janneke-naam wilde geven. Het monstertje heeft lang aan een schap in mijn atelier hangen bungelen en verdween dan, bijna onzichtbaar geworden door stoute zonnestralen, in een zolderdoos. De zolderdozen verhuisden vorig jaar naar de kelder. Ik dacht dat ik dan sneller zou opruimen en sorteren. Op een dag met een half uur spijbeltijd mag ik een doos naar boven halen en moet ik flink en streng weggooien. Want verzamelen is ook een ziekte. Een hinderlijke afwijking. Soms stoot ik op kleine bijhoudparels. Het hinderlijke monster is er één van. Wat fijn dat dit ventje nu terug het daglicht ziet! Het moet een ereplaats krijgen. En nee, het plastiek rietje ga ik niet vervangen. Misschien vraag ik Billie of ze het opnieuw wilt inkleuren. Benieuwd of ze dat nog kan.
