Zuur
Ze is weg, de mevrouw met het citroenhoofd, de korte dikke vingertjes en de vintage parelsnoer. Wat heb ik me daar aan geërgerd zeg. Eerst had ik alleen maar de meneer gespot. Die werkte ook al op m’n zenuwen. Keek me ’s ochtends behoorlijk slecht geschoren dramatisch aan. ’Minder zuur achter het stuur’… Ik voelde me niet echt aangesproken. En toen zag ik de damesversie en dacht ik: Laat me gerust. Bemoei u met uw eigen zaken. Ik ben zo zuur als ik zelf kan verdragen. Toch achter het stuur zeker. Als dat nu eens de enige plaats is waar ik een beetje zuurtegraad wil hebben. Ik zit alleen in de auto en val er niemand mee lastig. Thuis ben ik dan wel de zon! ”Het is schandalig” zegt Raf “hoe goed gezind jij bent!” Hij draait zich om en trekt het deken tot over z’n hoofd. Waarschijnlijk vindt hij het vooral schandalig omdat ik er een handje van weg heb te zingen als ik vrolijk ben. Hard en vals. Té hard en genadeloos vals. Dat overdreven contentement daar zijn dan weer de Delhaize-verpleegsters verantwoordelijk voor. In de supermarkt bij ons om de hoek, zijn de kassiersters écht de allerbeste. Ze kennen ons en ze zijn bezorgd om ons welzijn. De mevrouw aan de kassa vraagt hoe het nu met me gaat op het nieuwe werk? Ik vraag hoe lang haar shift nog loopt en vertel dat het goed met me gaat. Dat ik de redactie nog heel erg mis en dat ik er door haar, nu weer aan moet denken. Met een warm hart. Ze haalt verlegen haar schouders op. De mevrouw aan het onthaal staat te knoeien aan de printer. “Och,” lacht ze en ze knipoogt “met een printer moet je al evenveel geduld hebben als met een man”. Ach, ik heb een man waarvan ik vals mag zingen en een printer die lang op zich heeft laten wachten maar nu min of meer doet wat er van hem gevraagd wordt. En de citroendame is weg. Hoera. Ik hoop dat iemand haar een relooking geeft en dat ze een job aan de kassa bij ons achter de hoek kan bemachtigen.
