Blauwe maandag
Tijdens het sorteren van de was betrap ik mezelf erop dat ik – belachelijk slecht – het liedje ‘Happy’ aan het neuriën ben: ”…clap your hands if you feel…”
De man die in het ochtendduister achteraan de vuilkar hangt, wuif ik toe en hij wuift lachend terug. Hij fluit me op z’n vingers na.
Als Robin even naar beneden komt voor een korte blokpauze, lopen we rond de tafel en proberen we elkaar in te halen. We krijgen allebei de slappe lach. In gedachten hoor ik mijn eigen mama zeggen: ”Ga buiten fikfakken!” Robin vangt me niet, ik krijg Robin niet gevangen.
Het lijkt wel of de straatmuzikanten met hun klingelende lepels en mondharmonica de hele winkelstraat op het vrolijke ritme van hun liedje laten wandelen. Ik stop ze 5 euro toe. ”Ohlala-aaaah!” zingen ze tussen hun gewone songtekst door en ze maken er een diepe buiging bij.
Onderweg naar de bakker vanochtend zie ik een man die verstoppertje speelt met z’n hond. De man heeft grijs haar en zijn bewegingen zijn niet meer van elastiek. Ik schat dat z’n zestigste verjaardag al gevierd is. Hij zit half gehurkt tussen een struik en een muurtje in het parkje tegenover onze deur. Hij kijkt vol spanning achter het hoekje. De leiband van z’n hond hangt over z’n schouders. En dan komt er een jonge hond van achter de hoek gestoven, hij moet bijbenen in de bocht die hij als jonge hond nog te snel wil nemen. Hij loopt naar de man toe. Hij springt ter plaatse op en neer en schudt met z’n kop. De man klapt in de handen en springt ook recht. Ik lach. De man ziet het. Even lijkt het alsof hij zich betrapt voelt en dan loopt hij verder. Hij doet een zot dansje, het lijkt of hij zelf kwispelt. Het tweetal loopt verder. Ze huppelen synchroon.
Billie fietst van Renee naar Bill. Van Bill naar Jess. En dan zijn er nog Arne en Anabel en een paar anderen die een bezoek kunnen verwachten. De examens zijn voor haar achter de rug en ze feest door weer sociaal te zijn. Dat heeft ze gemist. Voor mij ontbreekt ze weer aan tafel bij het avondeten. Maar ze sms’t me weer wat meer.
Het winkelmeisje bij de bakker wenst me ”Verder nog een zalige zondag”. De bloemenkraammevrouw op de markt zegt ”Super-de-luxe!” als ik m’n tulpen gepast betaal.
Het leven is wat je ziet. Wat je wil zien. Ik zie geen ‘blue monday’. Dit jaar niet.
