Storm

Wat wil ik voor kerst? Een reisje met Raf. In het beste geval vinden we onderweg wat antwoorden op de vragen waar we mee zitten. Daar dient reizen toch voor? Onderweg naar Portugal willen Raf en ik de Spaanse kust een stukje ontdekken. De eerste dag is prachtig. Zon in gezellige havendorpjes waar de bougainvillia nog in bloei staat. Op straat mensen die door het gekrijs van de meeuwen een groet naar elkaar ratelen. We wandelen en kijken naar de oceaan. ”Dit had we al eens eerder moeten doen” zeggen we tegen elkaar. En dan moeten we een plaats voor de nacht zoeken. We beslissen om nog een hondertal kilometer te rijden. De hemel blijft helder maar er steekt en wind op. Een wind die je aan zee kan verwachten in december. We parkeren onze mobilhome in Tapia, op 100 meter van het strand. Als we in een café iets gaan drinken, zien we op televisie dat er storm op komst is. Na twee glaasjes wijn wandelen we terug naar onze woonwagen. En dan begint de nacht. De camion schommelt van links naar rechts en de wind huilt als een kat die gemarteld wordt. Mijn maag denkt dat ze op zee is en is daar niet mee akkoord. Raf valt snel in slaap. Ik niet. Ik ben bang dat we zullen omwaaien, bang dat het dak van de mobilhome eraf gerukt zal worden en dat ik snel zal moeten beslissen welke spullen ik wil redden. Ik kijk naar het plafond alsof ik die met m’n ogen op z’n plaats kan dwingen. Mijn vuisten zijn zo hard gebald dat ze pijn doen. De lantaarns op het plein headbangen als zot. Ik denk: ‘slaap nu toch, dan is het snel morgen en achter de rug’, maar ik kan niet slapen. De vuilcontainer schaatst de straat over tot tegen een tuinmuur. Ik wil m’n kleren aan doen en wachten tot het ergste gebeurt. Raf wordt wakker. ”140 kilometer per uur moet deze wagen aankunnen want je kan er ook zo hard mee rijden” zegt hij. En ik weet dat als hij niet ongerust is, er geen enkele reden is om het te zijn. Maar mijn maag geeft me een ander signaal. Ik hou de klok in ’t oog en zie elke minuut voorbijkomen. Ze knikken naar mij en lachen me uit. Ik probeer aan leuke dingen te denken maar er komen tranen en die sussen me uiteindelijk in slaap. Als het licht wordt, begint het heel hard te regenen en is de wind uitgeraasd. We zien de ravage die de storm heeft aangericht. Een storm waarin we nog eens gevoeld hebben dat de natuur altijd het laatste woord heeft. De aarde heeft een grondige scrubbeurt gehad en de mens werd verplicht na te denken over wat hij nu écht wil. Ik weet wat ik wil: een verder stormloze reis. Met Raf.