Solidair
Na een weekje spiergriep barst ik weer van de compensatiedrang. Deze keer richt ik mijn dadendrangpijlen op de kelder. En krijg ik Raf zover om met mij naar Ikea te rijden om twee rekken te kopen. ”Want in het gangetje achter in de kelder kunnen die nét en dan kan ik daar makkelijk toestellen op zetten die nu gestapeld staan en daarom niet gebruikt worden,” leg ik enthousiast uit, ”want als ik alles uitstal en ruimte geef, dan wordt het een plezier om even iets uit de kelder te halen”. Ik kijk hem aan en voeg er nog snel aan toe: ”Maar als je niet mee wilt, niet erg hoor, dan rijd ik even alleen. Het zijn maar een paar planken.” Raf is niet zot van onze kelder, nog minder van de rommel die erin gehamsterd wordt en al helemaal niet van mijn compensatiedadendrang. Dus ik wacht geduldig op een ’daar-wil-ik-eens-over-nadenken‘ en probeer ondertussen nog een paar argumenten te verzinnen. Maar Raf, die soms helemaal niet luistert en even de tijd nodig heeft om de in zijn hoofd opgeslagen klankband terug te spoelen en opnieuw af te spelen zodat hij alsnog kan antwoorden, staart verder voor zich uit en zegt: ”Natuurlijk ga ik mee. Wanneer wil je gaan?” Zo staan we in de late namiddag in Ikea. Terwijl Raf de volledige collectie nieuwe led-lampen aan een grondig onderzoek onderwerpt, sta ik een paar meter verderop geduldig te lanterfanten. Ik ben hier tenslotte enkel voor een paar planken (én wat kaarsen, een leuk kussen, spotgoedkope onderleggers, een stoommandje en 8 kapstokken). Een paar meter verder zie ik hoe een mama haar zoon toont hoe vrouwen hun man manipuleren. Voor een goed doel weliswaar. De vrouw legt met uitdrukkelijke gebaren aan haar man uit hoe het er thuis uit zal zien. Dat ze het allemaal heeft opgemeten. De man, lichtjes voorovergebogen met de handen op de rug, knikt luisterend. De vrouw gaat verder over hoe ook Sonja heel tevreden is met een gelijkaardige oplossing. De man zwijgt. De vrouw gooit nog een argument in de strijd: dat het echt nergens goedkoper te vinden is. En dan stelt de man zich recht. ‘Ai, ai, ai’, denk ik en – ja hoor – hij zegt het: ”Tenzij ik het zelf maak.” Zijn glimlach wordt nu echt breed. De vrouw laat haar armen moedeloos zakken. De zoon wendt z’n blik af. Want hij heeft dit al vaker meegemaakt. Hij weet dat hij nu betrokken wordt in het verkoopspraatje van mama. Ze geeft hem een duw met haar elleboog. De zoon maakt aanstalten om iets te zeggen, maar het is te laat. Vader wrijft tevreden in z’n handen en stapt verder: ”Dan moeten we volgende week naar de Brico.” Oh, wat kan ik intriest worden van een Ikeabezoek. En ik voel me helemaal niet vrouwvriendelijk-solidair als ik een kwartier later mijn schabben in de koffer van de auto duw.
