Klasfoto
(In 2008 heb ik een cursus gevolgd en daar moest ik vanmorgen aan denken. Ik wist vanmorgen niet dat het in 2008 was, zo’n freak ben ik ook weer niet)
Ik heb een cursus gevolgd. Op de uitnodiging voor de eerste les stond de naam van de man die de cursus gaf. Hij klonk als een Grieks drankje. Ik verwachtte een gezette man, een beetje zweterig mét sik en zónder humor. Maar de ’meester’ bleek een zeer wakkere, vrolijke no-nonsense man te zijn. Een man die de klas, bijna spelenderwijs, heel wat heeft bijgeleerd in amper vijf cursusdagen. De groep bestond uit tien medecursisten die ik vooraf van haar nog pluimen kende. Ook bij hún namen had ik personages in gedachten. Op papier – en in mijn fantasie – waren het jazzmuzikanten, goochelaars, leraressen Frans, uitvinders van bouillonblokjes, snoepfabrikanten of bankiers. Maar niemand vulde de verwachting van z’n naam in. Het werden andere, maar interessante ontmoetingen. Vrouwen die net als ik teveel willen combineren. Mannen die toegaven ook met hun takenpakket te worstelen. Gepassioneerde mensen. We wisselden ervaringen uit en zochten als groepswerkkinderen naar oplossingen voor opgegeven problemen. We hebben veel gelachen maar dubbel zoveel geleerd. En als ik eraan gedacht zou hebben, had ik de laatste dag zeker een vriendenboek durven laten rondgaan. Misschien had iemand dan wel ingevuld: Als ik groot ben, word ik… snoepfabrikant! Of verzamelaar van stilte? Mocht iemand van hen dit lezen, vragen ze zich nu misschien af of er een goochelaar in hun naam zit of eerder een bankier? What’s in a name? Het was een bont gezelschap waar ik nog vaak aan terug zal denken.
