Paté
(Soms schuif ik onbeleefd laat, op het laatste nippetje mee aan tafel. Als een puber die nog even … en nog even… op facebook is blijven hangen en door het geklingel van bestek toch naar het gezinsleven wordt geroepen. In 2009 was het niet anders: druk druk druk…)
Soms weet ik van geen ophouden. Als de redactie half leeg is, denk ik: nog een kwartiertje in alle rust dit en dat beantwoorden of voorbereiden en m’n computer kan vanavond lekker uit blijven. Dat kwartiertje worden er al snel zes. Toch kan ik genieten van de sfeer die er hangt met nog een stuk of drie laatwerkers. Sofie kijkt glimlachend naar haar scherm. Paula denkt hardop na. Dan belt Billie me: “Wanneer kom je naar huis, mama?” “Nog een kwartiertje en ik pak in”, lieg ik. “Wat gaan we eten?” is de volgende vraag. “Ah, het gaat niet om mij maar om jullie maag… ik dacht dat je me miste”, zeur ik. “Ma-maa…” Billie is ongeduldig. “Ik wil nog een drietal mails beantwoorden en dan kom ik naar huis, beloofd.” Ik kijk op de klok. Een poosje later hoor ik een telefoon die maar blijft rinkelen. De redactie is leeg. Ik neem op. Het is Bas: “Ben jíj daar nóg?” zegt ze. “Ik had gehoopt de nachtwaker aan de lijn te krijgen.” “Moet ik je doorverbinden?” vraag ik. “Nee,” zegt ze, “ik kan het net zo goed aan jou vragen. Ik heb een half brood en een pakje paté laten liggen. En ik heb een paar dagen vakantie. De paté moet dus weggegooid worden want anders gaat die stinken. Ik weet alleen niet waar ik hem gelaten heb.” “Ik ga wel op patétocht, komt in orde.” De paté ligt op een andere plek dan het halve brood, dat ik makkelijker vind. Als ik een kwartier later merk dat het een uur later is, snel ik naar huis. “Wat eten we?” roepen R&B synchroon als ik binnenkom. “Boterhammen met paté?”
