Vergeten
(Ochtend. Mijn hersenen slapen nog. Het is blijkbaar niets nieuws. Ik had er vroeger ook last van)
Ik ben de laatste tijd verstrooid en vergeetachtig. Gisteren zoek ik een volle minuut naar m’n leesbril en ontdek dan dat ik hem de hele tijd in mijn hand heb. Vanmorgen stap ik de keuken binnen. Ik moet er zijn omdat ik iets vergeten ben. Iets wat ik nog in de keuken moet doen voor ik naar de redactie kan vertrekken. Maar ik weet ondertussen niet meer wat. Op mijn passen terugkeren, kan helpen. Maar in de gang schiet het me ook niet te binnen. “Het is anders belangrijk genoeg”, zeg ik tegen Raf, die me vraagt wat er is. “Is het iets wat je nog wilde zeggen?” vraagt hij. “Ik weet het echt niet meer. Ik heb m’n slaatje voor vanmiddag bij, m’n jas aan, m’n sleutels…” Raf wil helpen: “Iets voor het werk of iets hier thuis?” Ik haal mijn schouders op. “Recepten? Je geweten? Een boodschappenlijstje? Wilde je zeggen dat je me erg zult missen?” plaagt hij. Dan vertrek ik maar zonder. Als het echt belangrijk is, zal het me wel te binnen schieten. Raf loopt nog even mee naar de auto. “Een goed humeur? Zakdoeken?” Omdat hij niet ophoudt met vragen stellen, kan ik me niet concentreren op m’n eigen afvinklijstje: mijn computer, de teksten die ik zou nalezen, een magazine dat ik beloofd heb… allemaal in m’n tas. Ik stap in de auto en Raf zegt: “Als het je zo meteen te binnen schiet, moet je niet direct bellen, want mijn telefoon ligt toch boven in de slaapkamer”. “Ik zal het sms’en”, wil ik zeggen en dan weet ik het: mijn telefoon ligt nog op de keuken-tafel! En gelukkig niet in m’n hand.
