Straatkat
‘Straatkat’ zou iedereen moeten lezen. Tenminste… als je wilt begrijpen wat het is om er niet bij te horen. Hoe het voelt om gemis uit te stellen. Wie je kan zijn als je niemand kan zijn. Wat het is om je rug telkens weer te rechten met een rugzak vol verdriet. Als je niet bang bent om een boek door je tranen heen te lezen. ‘Straatkat’ is uit. Ik heb het zuinig gelezen, dat doe ik meestal met een fantastisch boek, zeker wanneer de tweede helft dunner wordt dan de gelezen helft. En nu wil ik met mijn vriendenboekje naar Yasmina gaan en haar een pagina laten invullen. Op de plek waar ‘beschrijf jezelf in 3 woorden’ staat, heb ik het voor haar al ingevuld: gul, veel, mooi. Gul met prachtige zinnen en mooie gedachten in haar boek. Guller nog, met eerlijkheid. Gulst met humor. Mooi is ze, dat zal niemand ontkennen. Mooi schrijft ze. Nog nooit heb ik iemand zo mooi en verstaanbaar verdriet, onrust en gemis in zinnen zien weten te vatten. Veel. Niet het mooiste woord maar wel helemaal Yasmina. Ze is meer dan 100%. Ze geeft gul en mooi veel, alles.
Vroeger toen ik hoofdredacteur was en zij een ‘jonkie’ in mijn ploeg, kende ik van bijna iedereen het handschrift. Post-its op blauwe mappen hoefden niet gesigneerd te worden. Ik zag meteen aan het handschrift van wie de boodschap was. De gekrulde kattenpoten van Yasmina zeker. Zij had meestal met één post-it niet genoeg. Veel wel. Dat was ik niet vergeten. Ook haar veelheid aan decibels, herinner ik me nog goed. Toen ik haar ontmoette -want ik wilde per se haar onleesbare handschrift ergens vooraan in het boek- wist ik meteen weer hoeveel. Teveel misschien? Veel hartelijkheid ook, veel deugenieterij, veel mopjes, veel warmte (goeie knuffel), veel talent.
Yasmina we gaan er niet flauw over doen. Jij weet even goed als ik dat je nog veel boeken moet schrijven.
