Voorstelling
Stel het u voor: ik sta met afgezakte korte sokken in mijn ondergoed naast de CT-scanner in de radiologiekamer in mijn handen te klappen.
Applaus voor Gerda die net trots “eigen stoef stinkt… maar toch” heeft gezegd nadat ze van de eerste keer de ader in mijn linkerarm te pakken had. Daar moest de contrastvloeistof door want het is weer zover: controle van de hinderlijke hindernis. Met gekruiste vingers ben ik net de scannerbuis in- en uitgegleden, hopend op de onvindbaarheid van een sluimerend kankerspoor. Gerda stelde na haar priksucces voor om meteen na dit bezoek naar een tatooeur te gaan en het gaatje sierlijk te laten omcirkelen. “Met een pijl erbij” voegt ze eraan toe “zo kan je zeggen dat je tattoo hebt maar wel met medische doeleinden”. Dat ga ik dus niet doen maar ik beloof, voor ik een volle minuut mijn adem moet inhouden, dus wel een persoonlijk applaus. En daar sta ik dan enthousiast in mijn koude handen te klappen voor Gerda. En misschien ook voor Sven, de piepjonge verpleger die me verlegen heeft gevraagd mijn bh uit te doen, vervolgd met een stille ‘sorry’. Stel het u toch maar beter niet voor.
Misschien is het applaus ook een ieniemiene beetje voor mezelf. Omdat ik deze keer niet gehuild heb in de scanner. Een primeur. En omdat ik een boek heb geschreven. Nog een primeur! Stel u voor!
