Decibelkoningin
Gisterenavond hoorde ik dat het een eer is om op deze plek door mij in de bloemetjes gezet te worden. Het was een eer om dat te horen. Maar de avond was er ter ere van Billie. De Billiefans waren samengekomen op het pleintje aan het Beestenbos, allemaal warm tot boven de oren ingeduffeld. Om Billie -en de dertig jaar zon, waar ze voor staat- in de avondlijke vrieskou te eren. Billie, het decibelkanon, een vijandloos mens, de slechtste naverteller die ik ken, diegene die je best snel kiest voor in je team -anders is iemand anders ermee weg, met de ringtonewaardige lach, een huppelend kind, met ontembare krullen die ze gelukkig al lang niet meer door de stijltang haalt, de naïeve bemiddelaar, een onopvoedbare telaatkomer -net niet teveel te laat zodat het haar altijd door de vingers wordt gezien, het lief van Raf, de verjaardagsprinses, de grote kleine grote zus, de gulzige verjaardagskroonverzamelaarster, een vis in alle waters -letterlijk en figuurlijk, een gibbergeit, mijn dochter. Er werd geknuffeld, gedronken, gezongen en gesprongen en gekust. De drankjes vroren licht aan aan onze afgekoelde vingers. Mijn tenen en knieën bereikten de pijngrens. Maar ik hield nog even vol. Want Merel had nog pasteis met uitblaaskaarsen in haar fietstas verstopt. Billie moest blazen en speechen. Ze was een derde van een seconde verlegen en zei dat ze blij was dat iedereen er was. En toen riep ze iets onverstaanbaars dat de bevroren trommelvliezen deed kraken. Feest voor de zon in de nacht. Hoera! Het is een eer om je mama te zijn Billski! Duizend
