Herstelvogels
Nu ben ik bang dat m’n hart in de leegte zal vallen. Er zit een gat in mijn buik. Daar waar m’n nier zat. Er was een feesthoedje op gegroeid. Samen met de nier werd het een maand geleden verwijderd. En ik heb dus nu een gat in mijn buik. Nu ben ik bang dat m’n hart in die leegte zal vallen. Ik hou met twee handen de holte vast als ik in slaap val. En in slaap vallen gebeurt meer dan één keer per dag. Soms 8. ‘De nier is het reservoir van het verdriet’ zei iemand me. Dat durf ik geloven. Eén reservoir is nu weg. Overgelopen van verdriet en verwijderd. Nu ben ik bang dat m’n hart in die leegte zal vallen. De gebleven nier moet de taak van 2 nieren op zich nemen, zonder zeuren, zonder keuze. Heeft mijn hart wèl een keuze? Om te vallen. In de leegte. Of om op post te blijven en de gebeurtenissen van de afgelopen maand te negeren. Wanneer ik tijdens het tandenpoetsen opkijk zie ik ze in het spiegelbeeld. De herstelvogels. Op mijn linkerschouder de witte. Het is een kleine, beetje parelmoerachtige soort van Barbievogel. De kop met rozige bek gaat bevestigend op en neer terwijl ze aan het woord is. Op mijn rechterschouder zit de andere vogel. Het is zo’n pek-en-veren-vogel. Hij kijkt voortdurend schichtig van links naar rechts. Ze discuteren over en achter mijn hoofd heen. Over hoe ver ik het zoek. Over wat voor een aanstelster ik wel/niet ben. Dat m’n handen zich niet aan de leegte vastklampen maar aan een toekomst die er nog niet is. Ik ben bang dat mijn hart in die leegte zal vallen. Is er nog ruimte om verdrietig te zijn of zijn mijn beurten nu op? Sta ik bij iemand of iets in het krijt? Mijn schoudergevederte wordt het maar niet eens. Nu ben ik bang dat m’n hart in die leegte zal vallen.
