Stoute kinderen
Ik laat u oordelen of het stoute kinderen zijn… “Je hebt lang genoeg horizontaal geleefd,” zegt Robs als we voor het eerst langs de straatkant buitenkomen “zoals je ziet is zelfs Corona voorbij”. Dat is een beetje gemeen want helemaal niet waar. En zo zijn ze ten voeten uit. R&B: de Jeckyll & Hyde van de zorg. “De verluchting van het opgewarmd lijk” zeg ik nadat ze me in de zon geïnstalleerd hebben. Eerst wordt er vakkundig afgestemd welk schapenvelleke er onder mijn poep mag, welk kussen in de holte van m’n rug en welke kleur deken me het meest zal flatteren. Ik ben bang dat ze me hier achterlaten. Ze halen hun schouders op. Tijdens de zorg ijveren ze voor de eerste plaats in mijn verplegingsquoteringsboek. “Billie knikt heel enthousiast terwijl ze de hardnekkige steunkous over m’n hiel probeert te wringen: “Jaja, hiermee breek ik duidelijk alle records” lacht ze terwijl ze niet door heeft dat het vooral m’n voet is die een tweede keer gebroken wordt tijdens de recordpoging… Robin is dan weer meester kussenopklopper. Als ik per ongeluk te hard uitadem staat ze al naast me. “Even kijken, dat kan beter” zegt ze streng terwijl ze het kussen dat perfect lag van achter m’n hoofd trekt. En ze heeft gelijk nadat ze alles herschikt heeft, lig ik nóg beter. Ze bellen me om te vragen of ik flink slaap en whatsapp’en me wakker om te vragen of ‘Mamski’ goed geslapen heeft…
In het ziekenhuis liet ik naast nier, tumor, relativeringsvermogen ook meer dan 4 kilo gewicht achter. Sinds ik thuis ben, mag ik alle dagen eten waar ik precies dán toevallig zin in heb. Een beetje alsof er voor mijn verjaardag wordt gekookt of huisbesteld. Smoutebollen, rode kool met worst, witloofrolletjes, jappekes en kroepoek… die achtergebleven kilo’s zullen snel terug zijn. Ze zijn niet in te huren. Nog niet. R&B zijn hun gewicht –dat ze zelf overschatten– in goud waard.
