Mondmaskerkroon
Lieve Billie, gisteren had ik een klein paniekske. Ik dacht dat het me dit jaar niet zou lukken. Ik had geen energie, niet genoeg om in mijn atelier naar geschikt knutselmateriaal te zoeken, lang genoeg rechtop te zitten, te knippen, te nieten en te plakken… het voelde als contractbreuk. Want de voorbije 28 jaar heb je er elk jaar één gehad: een verjaardagskroon. En je bleef ze elk jaar met die stralende verjaardagsglimlach van jou dragen. Gelukkig was er Titania die ervoor gezorgd heeft dat het toch gelukt is. Kroon 29. Ik weet dat je er stiekem op rekende.
Dat dit laatste twintigersjaar veel voor jou in petto mag hebben. Veel volk dichtbij. Een verre reis. Festivalknuffels en nachtelijk gewallebak. Katers en overslapingen. Buren die komen kloppen om het nachtlawaai te sussen. Bezinningsmomenten aan de glasbak. Kleffe fritten om 6 u ‘s ochtends. De slappe lach op een overvol terras. Fikfakken als jonge honden met alle vriendekes in een park. En alle andere leuke -nu nog illegale-dingen die ik hier vergat. Andere jaren zou ik je dat niet moeten wensen, je zorgde zelf dat het zo was. Dit jaar zou het mooiste cadeau kunnen zijn. Een cadeautje dat niemand je kan geven. Ik hoop dat je het voor de volgende kroon nog wel allemaal kan inhalen. En in afwachting (de) Corona dragen.
