kolom

gepubliceerd op februari 22nd, 2021 | door ditte

0

Steven

95207E86-9290-4052-8730-620E330A4481Vannacht moet ik aan Steven denken. Steven heeft wimpers. Als je hem neerlegt gaan zijn ogen toe, als je hem rechtop zet zijn zijn ogen open. Tot zover de magie. De 6 andere onderdelen zijn makkelijk demonteerbaar. Er bestaan twee soorten: poppen waar de hals aan de kop vastzit en de soort waarbij de hals aan de romp vastzit. Om de eerste te onthoofden, heb je twee kinderen nodig. Iemand de kop, iemand de rest en trekken! Eens de kop uit het lijf, moet je flink wat kracht zetten om die er terug in de krijgen. De tweede soort daar kan je met een kleine ruk zelf het hoofd afduwen. Steven had een hals aan het hoofd. Een hoofd waar geen kambaar haar op zat. Het haar zat in een lichte 3D-print op het hoofd en het kapsel stelde in bruin schilderwerk een nette zijstreep voor. Na kinderlijke speeljaren sleet de haartekening af en leek het haar dunner. Zijn armen en benen waren van een andere soort kunststof dan zijn romp. Het lichaam was hard, glad en lichtroze. De ledematen waren van dikker rubber, een beetje geler maar zacht knijpbaar. De armen bewogen synchroon. Beide omhoog of samen omlaag. Dat komt omdat ze in het lichaam met een elastiekje verbonden waren. Dat had ik gezien toen ik Steven toch eens onthoofd had. De armen kon ik wel uit de kom trekken maar niet volledig uit het lichaam. Dat hield het elastiekje tegen. Wanneer de elastiek toch loskwam, moest die langs de halsopening met een haakpen terug over de haakjes van de armgewrichten worden getrokken. Daar had mama niet altijd onmiddellijk tijd voor. Zolang het niet gebeurde, hingen de armpjes er als verlamd bij. De benen gingen er heel makkelijk uit. Ze zaten met een soort schroefdraad in de onderbuik. Het is nacht. Ik lig te woelen. Waarom ben ík niet demonteerbaar? De gebroken voet en ontwrichtte knie zouden op m’n nachttafel kunnen genezen. De elastiek tussen m’n armen zou ik even loshaken zodat die even eender waar, even uit de weg, kunnen liggen. Ik zou me concentreren op de genezing van mijn roze romp. En slapen. Dat dacht ik vannacht. Toen besefte ik dat ik wakker zou liggen van mijn geschilderde vervagende haarlijn.


over de auteur

ditte

het leven is wat je ziet, als je wilt kijken



Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden.


*

terug naar hoofding ↑
  • inschrijven voor de nieuwsbrief

  • tafelgenoten

    kitchen crew

    R&B alle dagen een beetje Helden van de Dag

    miauw

    schele’n barry, de kat die besloot ons te adopteren

    me

    saying hi & goodbye
  • onderwerpen