Hinderlijke hindernis
Hoeveel mensen vóór mij hebben er een eigen ander woord voor gezocht en verzonnen? Duizenden denk ik. Of meer zelfs. Maak je het te vriend? Of geef je het de naam van een glibberige, grellige worm? Ik heb ‘namen van wormen’ eens gegoogeld. Wow, daar zitten beestjes tussen die tot de verbeelding spreken… maar ik had instantkeuzestress en het is dus iets anders geworden. Ik noem het de ‘hinderlijke hindernis’. Ik moet aan een tekening, die Billie in de kleuterklas maakte, denken. Een raar maar kleurrijk figuurtje dat ze netjes had proberen uit te knippen. De juf had het op een drankrietje geplakt -toen was plastiek nog niet strafbaar- en zo kon het ventje min of meer ‘staan’. Billie overhandigde het met trots en noemde het ‘een hinderlijk monster.’ Dat vond ik schitterend. Ik heb het bewaard. Ik ga het eens opsnorren. En daar moest ik nu, in mijn zoektocht naar een naam, dus aan denken.
Ik vraag me af of bijna elke kankerpatiënt de behoefte heeft om er een eigen woord voor te vinden, om het ‘eigen’ te maken. Eigen en dus verslaanbaar. Het was een hallucinant moment, toen ik 3 weken geleden -uit het niets- te horen kreeg dat ik kanker heb. Vandaag op Wereld Hinderlijke Hindernissendag is er een plan. Een verstaanbaar en verslaanbaar plan. Binnen een week ga ik onder het mes. Mijn volgnummertje heb ik op zak. Mijn apegapen-knuffel ligt klaar. De rolstoel is vandaag geleverd. Die heeft niets met de hinderlijke hindernis te maken maar met het feit dat ik eergisteren stoemelings en pardoes onderuit ben gegaan. Gevolg: ik zal in een rolstoel naar mijn operatie moeten. Een dubbele portie medisch drama op deze Wereld Hinderlijke Hindernissendag. #wereldkankerdag
