Spoedprocedure
Niet doen! Ik heb het R&B altijd verboden en ook alle collega’s die het ooit wilden horen: niet op je handen of armen schrijven! Niet uit verveling, niet om iets te onthouden, geen boodschappenlijstjes, geen herinneringsletters… niets. Daar moet ik beschaamd aan denken wanneer de verpleger op de spoed me vraagt of ik gehecht ben aan de cijfers op m’n hand, die op een telefoonnummer lijken… “Awel”, lach ik “dat is het telefoonnummer van Erik Van Looy”.
“Bent u na de val bewusteloos geweest?” is de volgende vraag van de ongelovige Jeroen -spijtig dat niet alle verplegers Thomas heten. Nochtans is het echtig en techtig het nummer van Erik dat ik snel en slordig op m’n hand had gekriebeld toen ik hem ‘s middags tegen het lijf was gelopen. Lang geleden / moeten es afspreken / hoe is het met de meisjes / wat grappig hier… allez ik moet verder / we bellen? En zo werden de juiste nummers toch nog eens uitgewisseld en snel, efficiënt maar dus illegaal op m’n hand geschreven.
Fast forward naar de spoed. Een ongeluk is altijd in goed gezelschap (lees: komt nooit alleen). Het operatieticket dat ik al op zak heb, is niet mijn volledige portie. Een val, een afgescheurd enkelbotje (niet de trendy laarsjes maar het gebeente), een gebarste vinger en verrokken knieligamenten krijg ik er in dit ‘1-kopen, 2de-gratis-jaar’ gewoon bij!
“Bent u ook zorgverlener?” vraagt de radiologe?
“Nee ik maak televisie.”
“Oh, u hebt nochtans geen bekend gezicht”
“Nee,” lach ik “gelukkig niet, ik werk achter de schermen”
“Oh maar u kent wel bekende mensen?”
“Awel…” zeg ik “kent u Erik.. euh … Loïc Van Impe? Zijn nummer staat niet op mijn hand want dat ken ik van buiten”. De radiologe kent Loïc en vond hem schitterend in Snackmasters.
De verpleegster die me terug naar Jeroen brengt, vraagt of ze me iets mag vragen.
“Bent u niet Ditte die vroeger die leuke stukjes in Libelle schreef?”
Ja dat ben ik. “Ik kan u het nummer van Erik Van Looy geven in ruil voor een pijnstiller”.
