Erbij
Morgen gaan de doe-het-zelf-zaken terug open. Hoera! Deze schreef ik in Libelle een paar jaar geleden. Met social distancing avant la lettre.
Raf moet nog wat kleinigheden hebben voor de nieuwe warm wateraansluiting in de badkamer en ik ga gezellig even mee. Het is druk op de doe-het-zelf planeet en ze zijn zo herkenbaar, de vrouwen die ‘erbij’ zijn. Je hebt ze, volgens mij, in drie soorten. De ik-pas-het-nuttige-aan-het-aangename soort. Een vrouw die haar eigen lijstje heeft en ervan profiteert om eens extra gloeilampen, batterijen en alleslijm in te slaan. Haar zie je alleen lopen en als ze klaar is, is er altijd nog wel wat rond te neuzen. De tweede soort, en daar reken ik mezelf bij, is de wat-bezielde-me-in-godsnaam-maar-ik-ga-het-niet-verbrodden soort. Wij staan wat ongemakkelijk te neuriën aan het eind van een gang zonder commentaar. Ik bekijk hoe Raf als een kleine jongen met de handen op de rug de inhoud van een volledig rek lijkt van buiten te willen leren. Het duurt lang. Op een meter afstand bekijk ik de derde soort. Dat is de ik-zal-het-hier-eens-vooruit-laten-gaan soort. De vrouw die het ene item na het andere uit het rek trekt en onder de neus van haar man duwt. “Hier, drie-kwart duim zocht je, hier staat het op! Kom, wat nog?” “Schat, ik heb binnendraad nodig, dat is buitendraad.” antwoordt de man terwijl hij de juiste plek van de aangegeven verpakking terug zoekt. “Aha, buitendraad,” zegt de vrouw en ze zit al op haar knieën in een bak met losse koperen stukjes te grabbelen “dit? Is dit buitendraad? Lijkt me van wel” Ik lach, ze heeft het gezien en ik weet dat we hetzelfde denken. Alleen is zij van de moedigste soort.
