Wensen
Je mag een wens doen. Doe een wens. Kies je iets voor jezelf of wens je een geliefde iets toe? En is dat dan eigenlijk ook voor jezelf? Hoe zit dat eigenlijk? Ik zou het hem willen vragen. Zeker vandaag. Is het eindpunt van alles altijd het eerste woord dat we in de lagere school leerden schrijven? Ik. Ik. Maan. Roos. Vis. Maan. Ik wens haar het licht van de maan op haar schouders terwijl ze in slaap valt. Een kabbelende vertelling van een droom. We have no problem Houston. We dansen het leven. En haar? Roos. Haar wens ik een roze wolk, eentje die eruit ziet als een suikerspin maar stevig genoeg is. Dat haar zoektocht naar de horizon zonder afglijden kan blijven duren. Vis. Ik wens hem een lekker visje, gegrilld met weinig poespas. Lekker genoeg om om te draaien en van de tweede helft nog meer te genieten. Verlangend naar een derde helft. Ik wens het hem met goed gezelschap. Een tafelgenoot met luisterende propere oren. Niet verlegen om ten gepaste tijde een kort applaus te geven. En nog één. Maan. Roos. Vis. Als dat allemaal kan, uitkomt, dan heb ik mezelf het belangrijkste gewenst. De chokotoff, die vroeger gouden wensstreepjes in z’n wikkels verstopte en daarmee gestopt was, is terug. De chokotoff die ons doet wensen. Voor anderen. Terwijl we ondertussen de vullingen van onze tanden vrezen.
