Vaderdag
Wanneer ik ’s ochtends tijdens het tandenpoetsen in de spiegel kijk, zie ik u soms. Zijn het uw ogen die ik herken? Of de rimpels die hoe langer hoe meer plaats op mijn gezicht veroveren? Tenslotte ben ik net even ouder dan u ooit werd. Vorige week stonden we nog met mama, de zussen, Geert en Raf en al uw kleinkinderen (ja, na Wannes kwamen er nog 9!) in de wind aan de Antwerpse kaaien. Het was dag op dag 30 jaar geleden dat u stierf en mama wilde ons zien op de plaats waar jullie voor het eerst een afspraakje hadden.
Er was bier en broodpudding. De twee dingen die naast grote verliefdheid – zo vermoed ik – toen ook op de afspraak waren. Mama had u een brief geschreven over de 30 jaar mét u en de 30 zonder. De brief staat in een mooi boekje met tussen heel wat pagina’s gedroogde vergeet-me-nietjes gestrooid en een paar passende illustraties. Geen foto’s van u. Maar wel een cd waarop 13 liedjes staan die een speciale betekenis voor mama hebben.
Hoewel het lente is, was het een grijze avond. We stonden in regenjas en met een sjaal om, ter plaatse te trappelen om warm te blijven. Mama speechte. Dat kan ze goed en toen ze uitgesproken was, brak de zon door de dreigende wolken. Het leek alsof u er even bij wilde zijn.
Ik heb niet echt iets met verjaardagen van droevige dagen. In mijn leven ben je er zo vaak. Vooral op onverwachte momenten. Als ik lifters langs de kant van de weg zie staan, bijvoorbeeld. Je hebt ons geleerd als vrouwen ons manneke te staan, maar we moesten beloven nooit lifters mee te nemen. Wanneer ik Billie met de glimlach een wildvreemde zie aanspreken, merk dat ze alle activiteiten in haar agenda probeert te combineren en zie hoe ze op voorhand zit te genieten van een aangekondigd familiefeest… Ze leeft op dubbele snelheid, dat heeft ze van u. U had vaak onhaalbare ideeën, was (soms té) optimistisch en wispelturig en droeg altijd proper gepoetste schoenen, dat vond u belangrijk. Als ik met Robin mopjes maak die enkel zij en ik verstaan, denk ik terug aan de ochtenden dat u en ik de lavabo in onze kleine badkamer deelden. ‘Hoe maakt u het?’ vroeg ik plechtig, alsof u een vreemde was. U antwoordde even voornaam: ‘Dat zeg ik niet, anders maakt u het ook.’ Wat hebben we dat ochtendritueel lang volgehouden.
Tot u er niet meer was. Zeg papa, wat mis ik u en zie ik u nog altijd graag…
