Mamapapa
Het leven is wat mij betreft een feest met twee soorten genodigden. Een grote groep sympathieke ‘hoera’-roepers, maar wel pas nadat één buitenbeentje ‘hiep hiep hiep’ heeft geroepen. Iemand moet dat doen. Zonder ‘hiep hiep hiep’ immers geen ‘hoera’. De ‘hiep hiep hiep’-roeper van dienst is Tom De Cock. De woorden komen uit zijn boek ‘En toen kwam jij’. Het is al even uit maar met het feestgedruis van afgelopen weekend nog in m’n hoofd moet ik terug aan Tom en zijn boek denken. We hebben net met z’n allen ‘mama’ gevierd en ik vraag me af hoe het zit voor kinderen met twee papa’s. Na het lezen van zijn boek is het voor mij nochtans meer dan duidelijk: Tom De Cock is een mamapapa.
Eerlijk, ik begon er een beetje met lange tanden aan. Een boek over iemands persoonlijke wachttijd in de wachtkamer van de ‘adoptieprocedure’… het was erg ver van m’n bed. Maar ‘En toen kwam jij’ leest als een thriller. En vooral als een prachtige liefdesbrief.
Sorry Tom, je boek ziet er niet meer uit. Het ging overal mee. Mijn exemplaar heeft ezelsoren want het zat in m’n handtas. Er zitten koffievlekken omdat ik af en toe hardop moest lachen en morste. De rug van het boek is gebroken omdat ik er op een avond op in slaap ben gevallen. Bij gebrek aan een zakdoek zitten er tranen op bladzijde 235… En hier en daar heb ik zelf de hoek van een blad omgeplooid –doe ik nooit– omdat ik jaloers was op je nieuwe woorden en ze wil onthouden: babyopium, gelukzalige roes van pasteltinten en donzigheid, mensenkijkers, paardenjurk…
Eén ding is overduidelijk: het wordt moeilijk te kiezen wanneer jullie dochter Jasmijn het boek zelf mag lezen. Want zij zal wellicht zelf ook ooit een mamawens hebben en ik denk dat jouw eerlijke en van liefde overlopende gedachten de lat voor haar wel heel hoog legt. Ik vind van mezelf dat ik een behoorlijke mama ben maar had toch vaak een bijna-schuldgevoel toen ik je relaas las.
Zeg Tom, wat mij betreft ben je –ik hoop dat ik je er niet mee beledig– een topmama!
