Chef
Een halve jongen. Dat was ik als kind (en nu nog een beetje eigenlijk). Kampen bouwen in de rodondendrons was zoveel leuker en spannender dan met de poppen spelen. Kattenkwaad uitsteken en er schaafwonden op m’n knieën aan overhouden was uitdagender dan meisjesachtig gepamper en geschmink. Ik was diegene die naast papa de nagels aanreikte wanneer hij kluste. Het leverde me zelfs de bijnaam ‘chef d’atelier’ op.
Toen ik hoorde dat Catherine Moerkerke een reeks maakte over mannen, snapte ik het niet. In mijn hoofd was ze de vrouw die hoogzwanger én elegant over de plancher van Sterren op de dansvloer gleed. De perfecte gastvrouw ook, om het harde nieuws op een aanvaardbare manier de huiskamer in te dragen. ‘Zou Catherine dan twee persoonlijkheden hebben?’ vroeg ik me af.
Ik ontmoet haar op de Medialaan nog voor de eerste aflevering van Moerkerke en de mannen op antenne is geweest. Na een paar seconden weet ik het al: ze ís de vriendelijke gastvrouw. Ligt het aan haar sprekende ogen of haar meisjesachtig lachen, ik weet het niet… maar Catherine heeft ‘iets bijzonders’ waardoor ik geneigd ben om bijna onmiddellijk m’n hele leven te vertellen. M’n onzekerheden en de dingen waar ik trots op ben, doe ik zomaar uit de doeken. Op zo’n manier dat ik me nadien afvraag of ik misschien onbeleefd of ben overgekomen. Ik vergat haar vanalles te vragen. Bijvoorbeeld of er een evenwicht is tussen de stoere Catherine die op onderzoek gaat en het breekbare meisje dat naast me zit.
Ondertussen zijn er een paar afleveringen van Moerkerke en de Mannen uitgezonden. En Catherine heeft hélemaal geen gespleten karakter. Catherine stapt met de verwondering van een vrolijk meisje op de mannen af. En net dat is zo ontwapenend. Ik weet hoe de mannen in haar programma zich gevoeld hebben. Veilig en gezien. Gehoord en gevonden. Sterk staaltje ‘Met eerlijke verbazing naar de wereld kijken’ wat Catherine doet. Goedgekeurd door de ‘chef d’atelier’.
