Perfect
Het is een geluk bij een ongeluk. Ik heb net sunprotector 50 in m’n rechteroog gespoten. Eén oog traant al, dus het andere kan ongehinderd volgen. Daarbij schijnt de eerste zon. Een mens zou van minder tranen in de ogen krijgen. Ik vraag me af waarom ik de laatste tijd zoveel vragen heb. Lap, weer een vraag bij. Doe ik het goed? Deed ik het wel goed? Hoeveel heb ik het laatste jaar gelogen? Hoe vaak heb ik overdreven. De dingen nog mooier voorgesteld dan ik ze zag. Gerelativeerd. Een talent.
Billie is naast me komen zitten. We kijken beide met gesloten ogen naar de zon.
”Bestaat de perfecte vader?” vraagt ze.
”Nee, natuurlijk niet” zeg ik nogal snel.
”Dat kan jij toch niet zeggen voor iedereen?”
Ze heeft gelijk. Ik kan alleen mijn eigen vader in de weegschaal leggen. Hij was niet perfect. Hij heeft nogal veel aan zichzelf gedacht. Dat heb ik lang heel goed gevonden. Want als je zelf gelukkig bent, dan begint het pas. Dus perfect was hij niet. Wie wel, eigenlijk?
Bij mijn tranen hoort een liedje. Random uit m’n afspeellijst. Mumford & Sons, Liar. Ik heb het nog nooit eerder gehoord. ”Please don’t cry, you liar” zingt Marcus Mumford. Welke vader is perfect? ”Too many words left unsaid” Welk kind heeft het sprookje in ’t echt beleefd? Dit kan geen toeval zijn. Of net het mooie van toeval.
We hebben niet écht veel ruzie gemaakt, papa en ik. Wel gediscusieerd. Dat deed hij graag. Hij had overal een mening over. Ik toen nog niet. Toen. Want ondertussen is het al langer geleden dat hij er niet meer is dan dat hij er nog wel was. En ook dan was hij er vaak niet. Onlangs heb ik de brieven die ik hem ooit schreef terug gekregen van mama. Ze zijn het lezen niet echt waard. Het zijn opstelletjes. Over de hond. En het weer. En een paar nieuwe sandelen. En heel veel vragen: hoe het met hem gaat?, of hij de hond niet mist?, wanneer hij terug komt?
Hij heeft me wel één en ander geleerd. Dat ik nergens bang van mag zijn. Dat ik alles moet kunnen. Of het zeker proberen. Dat ik m’n plan moest trekken en ervoor zorgen nooit aan iemand ‘dank u’ te moeten zeggen. En het dan wel te zeggen. Dat wispelturigheid een kostbaar goed is. Onderweg zijn, is het mooiste wat er is. Niet aankomen. Vluchten mag, als je maar als een boomerang weet terug te komen. Met een grote boog. Uitgewaaid en verfrist.
Papa leefde boven z’n stand. Hij deed zich groter voor dan dat hij was. Hij was niet bang en zei tegen niemand dank u. En dankzij hem hebben mama, mijn zussen en ik onderweg een heel bijzondere tijd gehad. Daar kan eigenlijk niets tegen op. Geen enkel perfect gedresseerd bordje haute cuisine kan daar tegen op. Geen gewaardeerde kunst, geen gevierd lied.
Morgen zou het zijn verjaardag zijn. ”We’re only here briefly”, dat is niet gelogen. Ook in de zon moet ik niet te lang blijven zitten.
”Voor sommige kinderen zijn hun vaders toch perfect?” zegt Billie. Ze verwacht geen antwoord, dat weet ik wel.
”Nee,” zeg ik weer ”ik hoop van niet. Ik hoop dat geen enkele vader perfect is en het hoort ook zo te zijn”.
