Dieven
In plaats van de vrolijkheid van de lente, zit er veel onrust in het nieuws. Niet altijd even makkelijk om te plaasten. Deed me denken aan deze kolom. #tbt april 2013.
De laatste jaren zijn we vier fietsen kwijtgeraakt. Gestolen. Niet leuk. Telkens ook een vervelende extra kost. Toch lijkt dat ondertussen het leven geworden, echt supertriestig word ik er niet van. Het irriteert me vooral. Ik troost me met de gedachte dat een student met een warhoofd en zonder discipline die fiets nodig had om nog net een belangrijke trein te halen, om daarna een geslaagd examen te doen. Uit schuld-gevoel doet diezelfde student daarna wel een goed werk. Hij ontdekt een lang gezocht medicijn. Of hij wordt een superlieve verpleger. Troost is des mensen. Eergisteren werd er bij ons ingebroken. ’s Nachts, terwijl we sliepen. Ik slaap altijd als een marmot, dus heb niets gehoord. Raf en R&B ook niet. Toen ik ‘s ochtends beneden kwam, stond de deur naar de woonkamer open. Het licht brandde. En toen merkte ik dat alle laden opengetrokken waren. Ik voelde m’n knieën week worden, een rilling liep over m’n rug. Ik riep Raf. Alle computers weg, het fototoestel met de foto’s van afgelopen maand, dienstencheques… Met welke gedachte kan ik me deze keer troosten? Dat het erger had kunnen zijn. De autosleutels zaten nog in m’n handtas, daar was niemand mee aan de haal. We belden de politie. “We hebben tenminste geen ambulance moeten bellen,” zeg ik tegen Robin, die in haar pyjama staat te huilen, ”wij zijn ongedeerd.” Dat bedoelde ik niet zo dramatisch als het klonk. Ik wilde zeggen: “Het zijn maar computers”. Toch ben ik boos. En ik vind geen verhaaltje dat die boosheid wegveegt. De gestolen computers zullen niet te kraken zijn en onbruikbaar worden. Maar wat erop staat, is me heel dierbaar. Een mapje met lieve mails van lezeressen. Een mapje met foto’s van het redactieweekend. Een presentatie waar ik best fier op was. Weg! ”De dieven verdienen een draai rond hun oren”, zegt Robin. En dat is de waarheid.
