Bloesem
Eén pot in de tuin heeft al een vlijtig blaadje frisgroen. Meer heb ik niet nodig om goesting te krijgen in Portugal. Dit takje bloesem komt uit 2009. #tbt
Lap! Raf ligt weer in het ziekenhuis. We weten niet voor hoelang. Allerlei onvriendelijke complicaties. Deze keer is Robin synchroon ziek. Ze ligt met een griezelige griep op de zetel, hoge koorts. In het ziekenhuis houdt Raf zich kloek. Hij zegt: “Wat moet, dat moet” en “Ik wil genezen”. Ik zie op tegen het telkens afscheid nemen, ‘s avonds voor ik naar huis mag, naar ons eigen gezellige bedje. En ik weet dat hij ongemakkelijk op dat te harde bed met dat te platte kussen moet slapen. Raf wandelt mee tot aan de uitgang. Dat maakt het voor mij nog moelijker. Zeker als hij een bloesemtakje van een struik plukt. Onderweg naar huis mag ik even huilen. Het komt wel goed, dat weet ik ook wel. Ik voel me moe. Eens thuis, barst ik alweer van energie. “Wie wil er kaaskroketten?” roep ik in de gang, alsof ik 12 kinderen heb! Billie hoort het niet. Robin kijkt me aan alsof ik vraag of ze een emmer modder wil. Ben ik dan de enige die zin heeft in kaaskroketten? Als Raf thuis zou zijn zou hij zelfs voorstellen ze vers voor mij te maken. De goesting is alweer weg. Ik hang wat in de zetel, naast Robin. Ze heeft niks te vertellen. Ik ga maar eens slapen. Ik bel Raf nog even. “Ja, het komt wel goed.” We zeggen elkaar dat we erin geloven. Raf vraagt of ik het bloesemtakje wel heb ‘schoongesneden’ en in water gezet. Zo ken ik hem weer. De praktische kant: even regisseren. Ik kruip in m’n bed. Ik droom dat we samen in Portugel zijn. R&B en Raf en ik. We lachen en eten samen. Is het een visioen? Of is het gewoon een blik op de zomer die komt?
