Rotdag
Het is geleden sinds m’n elf jaar dat ik nog zo’n rotdag heb gehad. Begrijp me niet verkeerd. Er zijn afgelopen jaren natuurlijk zwarte dagen geweest. Dagen met slecht nieuws. Periodes dat het huppelen me verging en dat ik het gevoel had dat de volledige Encyclopedia Brittanica aan m’n enkels gebonden was. Maar dat soort ernstige fases in m’n leven even buiten beschouwing geschoven, besef ik dat ik een zondagskind ben. Of… me ernaar gedraag. Vandaag lukt dat niet. De wekker gaat af en Marianne Faithful krast een of ander – wellicht goedbedoeld – lied in m’n oor. Toen had ik het moeten weten: vandaag wordt niks. Maar ik denk dat ik het allemaal nog kan keren. Als ik nog snel de woonkamer, badkamer en gang opruim nog voor de poetsvrouw aanbelt, dan zorgt deze boetedoening misschien voor een topdag. Dat lukt niet. M’n mouw blijft hangen achter de klink van de keukendeur, ik mors melk op het parket. De poetsvrouw vraagt waar ik de stofzuiger verstopt heb en ik heb geen antwoord. De spiegel lacht me uit. Gepaste oorbellen dringen zich niet op. Onderweg. Wanneer ik de tunnel uitrijd, heb ik een ontmoeting met een in-your-face-file! Komt dit nog goed? Even blij dat ik op tijd ben voor een vergadering met pessimistisch nieuws, een vergadering zonder voorbereiding, een vergadering met een misverstand, een vergadering zonder grapje, een vergadering zonder einde… Een lunchontmoeting met de waarheid. Tussen twee meetings door even aan de lift drie minuten huilen. En vooruit! Een telefoon met een moeilijke vraag. Een trits sms’jes die in herhaling vallen. Een mail met een nostalgische herinnering. Weer tranen. Een avond met veel huiswerk. Voor mij. Een glas wijn zonder gewenst effect. Nog even een tekening maken, dan kan ik deze dag afsluiten. Wat zal ik tekenen? Krokodillentranen? Ik zie mezelf als elfjarige van school naar huis wandelen. Ik heb een roze fluwelen broek met olifantenpijpen aan. Een afdrager van kozijn Niels. Ik haat de broek. Ik heb schoenen die mama degelijk vindt. Ze herhaalt elke dag hoe duur ze geweest zijn. Ze komen uit een andere eeuw. Ik haat de schoenen. Ik besluit m’n broek tegen de ketting van m’n fiets te wrijven. Dan moet ik ze nooit meer dragen. De schoenen laat ik buiten in de regen staan. Ik ben trots op m’n vindingrijkheid. De dag erna vind ik de schoenen netjes op de trap, iemand heeft ze binnen gezet. ’s Avonds kom ik thuis en vind de roze broek met een netjes opgestikte boord die de olifantenpijpen nog meer accentueren. Het smeervet zit verstopt. Wat is het leven oneerlijk. Hetzelfde voel ik vanavond. Slaapwel. Ik programmeer Joe Jackson in m’n wekker. You can’t get what you want. Morgen wordt beter. Dat kan niet anders.
