kolom
gepubliceerd op maart 10th, 2015 |
door ditte
Ciao-kes!
Maart. Een overbodige maand. Of toch de eerste week. Die gedraagt zich nog alsof ze februari is. Dat is de schuld van februari, lijkt me. Waarom moet die zo kort zijn? In mijn hoofd is dat dan weer de schuld van een Romeinse keizer. Wellicht een man zonder geduld. Een man die van zijn moeder niet met twee woorden had leren spreken. Een man die nam wat hij wilde. En daarom maart naar zich toe trok. Dat verklaart waarom de eerste week van maart noch vis noch vlees is. De winter staat nog wat ter plaatse te trappelen. ”Ter plaatse rust”, wil de lente zeggen, maar de lente heeft nog geen recht van spreken. Die kan alleen maar aan de hand van een onhandig gehanteerde gebarentaal teken doen naar Heer Winter. ”Ophoepelen”, wil de lente gebaren, maar het lijkt op een aanmoediging en de winter doet er nog een folkloristisch dansje bovenop. Een toemaatje. ”Grrrr”, wil ik roepen. Mijn tenen willen uit hun gelaarsde verkleedpartij. Ik maak alvast een lijstje. To do’s voor onmiddellijk gebruik. Tomaten doormidden snijden, besprenkelen met wat zeezout en uitslurpen alsof het appelsienen zijn. Wuiven naar een onbekende. Witte wijn in veel te grote wijnglazen schenken en daarin twee ijsblokjes tegen elkaar laten
tchinnen tot ze zat zijn. De terrasdeur laten openstaan. Met Robin ergens zijn. ’Walking on sunshine’ loeihard zingen met oortjes in m’n hoofd. Ondertussen naar Billie kijken en wachten tot ze boos opkijkt. Een wasmachine met sjaals vullen. Krokussen in een bloemenperk uitgraven en parmantig op het keukenaanrecht laten staan. Dansen tijdens het afwassen. Fruit tekenen en inkleuren. Ondertussen een Chokotoff van tussen m’n tanden proberen te prutsen. Mon aan het raam zetten zodat hij de eerste korte rokjes in het straatbeeld niet mist. Sandalen met streepjes kopen. Een Latijns gedicht vanbuiten leren. Een Romeinse keizer uitlachen. Een bordje voor de lente schrijven. OP.HOE.PE.LEN. De winter een sjot onder z’n kont geven. Nog een glas wijn uitschenken. Rode deze keer. Zonder ijsblokjes. Vragen aan Billie of ze iets wil zingen. Wachten op een mopje van Robin. En vooral: met twee woorden spreken.
over de auteur
ditte het leven is wat je ziet, als je wilt kijken
Maart. Een overbodige maand. Of toch de eerste week. Die gedraagt zich nog alsof ze februari is. Dat is de schuld van februari, lijkt me. Waarom moet die zo kort zijn? In mijn hoofd is dat dan weer de schuld van een Romeinse keizer. Wellicht een man zonder geduld. Een man die van zijn moeder niet met twee woorden had leren spreken. Een man die nam wat hij wilde. En daarom maart naar zich toe trok. Dat verklaart waarom de eerste week van maart noch vis noch vlees is. De winter staat nog wat ter plaatse te trappelen. ”Ter plaatse rust”, wil de lente zeggen, maar de lente heeft nog geen recht van spreken. Die kan alleen maar aan de hand van een onhandig gehanteerde gebarentaal teken doen naar Heer Winter. ”Ophoepelen”, wil de lente gebaren, maar het lijkt op een aanmoediging en de winter doet er nog een folkloristisch dansje bovenop. Een toemaatje. ”Grrrr”, wil ik roepen. Mijn tenen willen uit hun gelaarsde verkleedpartij. Ik maak alvast een lijstje. To do’s voor onmiddellijk gebruik. Tomaten doormidden snijden, besprenkelen met wat zeezout en uitslurpen alsof het appelsienen zijn. Wuiven naar een onbekende. Witte wijn in veel te grote wijnglazen schenken en daarin twee ijsblokjes tegen elkaar laten tchinnen tot ze zat zijn. De terrasdeur laten openstaan. Met Robin ergens zijn. ’Walking on sunshine’ loeihard zingen met oortjes in m’n hoofd. Ondertussen naar Billie kijken en wachten tot ze boos opkijkt. Een wasmachine met sjaals vullen. Krokussen in een bloemenperk uitgraven en parmantig op het keukenaanrecht laten staan. Dansen tijdens het afwassen. Fruit tekenen en inkleuren. Ondertussen een Chokotoff van tussen m’n tanden proberen te prutsen. Mon aan het raam zetten zodat hij de eerste korte rokjes in het straatbeeld niet mist. Sandalen met streepjes kopen. Een Latijns gedicht vanbuiten leren. Een Romeinse keizer uitlachen. Een bordje voor de lente schrijven. OP.HOE.PE.LEN. De winter een sjot onder z’n kont geven. Nog een glas wijn uitschenken. Rode deze keer. Zonder ijsblokjes. Vragen aan Billie of ze iets wil zingen. Wachten op een mopje van Robin. En vooral: met twee woorden spreken.
