Fantasie
Throwback Thursday oftewel #TBT: Eentje uit 2012.
Bijgeloof, ik weet wel wat het is. Al van jongs af aan. Als ik naar bed moest, liep ik de laatste treden van de trap heel snel op en glipte ik – alsof ik achtervolgd werd – mijn slaapkamer binnen om zo slechte gedachten buiten te houden. Maar omdat nare ideeën erg snood kunnen zijn, moest ik ze soms ook om de tuin leiden. Door eerst te slenteren en dan nét voor de deur, snel-snel als een pijl uit een boog binnen te gaan en de deur toe te gooien. Het was geen dagelijks ritueel, maar iets wat ik enkel deed op momenten dat ik droevig of bang was. Onze slaapkamerdeur staat nu altijd open, dus het is een truc die ik heb moeten opgeven. Gelukkig ben ik ouder nu en weet ik dat ik slechte gedachten gewoon kan commanderen beneden te blijven.
Een regenboog, is dat ook bijgeloof? Een paar dagen nadat Robin was geboren, zag ik er eentje. Rafs vader was net gestorven. Het was moeilijk om de blijdschap over het zusje voor Billie te plaatsen naast het immense verdriet dat het overlijden van m’n schoonvader achterliet. Toen ik de regenboog zag, besefte ik dat alles goed zou komen. Ik werd er rustig van en had het gevoel dat Robs gezegend werd, misschien wel een teken van de opa die ze nooit zou kennen. En vandaag begon ook met bijgeloof. Het lieveheersbeestje dat al veertien dagen in onze badkamer op doortocht is, beweegt niet meer. Elke ochtend was dat het eerste waar ik naar op zoek ging. Tijdens het tandenpoetsen had ik er in gedachten een gesprek mee. Het lieveheersbeestje had elke dag veel grotere plannen en uitdagingen dan ikzelf. Die wilde nog over de grote spiegel, langs de kraan tot aan de gordijnen geraken. Mijn agenda was daarbij vergeleken kinderspel. Deze morgen zat het stil. Het was in slaap gevallen, om nooit meer wakker te worden. Welke onheilspellende dingen staan me dan nu te wachten? Of heb ik te veel fantasie?
